Thanks was given.

Vorige week was het de week van Thanksgiving. Een speciale week voor de meeste Amerikanen. Ik vermoed zelfs dat Thanksgivingweek persoonlijk verantwoording moet afleggen voor het teweegbrengen van het broeikaseffect en Global Warming (raar he, dat het ongeveer een 10 jaar duurt om de naam van het een in het andere te veranderen). Thanksgiving samen met zijn partner in crime Kerstmis. Waarom? Omdat alle Amerikanen dan naar 'huis' reizen, huis zijnde de plaats waar de rest van de familie samenkomt. Het maakt niet uit dat dit uren vliegreizen of autoreizen inhoudt. Zolang ze maar samen aan tafel kunnen zitten om te eten. Zo reed Jennifer, mijn Duitse huisgenoot een goede twaalf uur heen naar Sacramento om bij haar grootouders te zijn. Na drie dagen reed ze weer 12 uur terug. Kan iemand zich voorstellen elk jaar een rit naar Madrid (voor de nederlanders Barcelona) te maken en terug, gewoon om enkele dagen bij familie te zijn? Nu goed, mijn andere huisgenoten hadden maar het vooruitzicht van drie uur reizen, dus dat valt op zich nog mee. En aangezien ik een volledige Amerikaanse Thanksgiving-ervaring wou opdoen, was er van hogerhand besloten dat ook iemand naar mij toe zou reizen. over hypocriet gesproken. Maar ik kan niet zeggen dat ik niet gelukkig was ermee. Vorige week was ik blij, vrolijk en gaf ik graag dank, want voor de eerste keer in drie maanden zag ik mijn liefje weer. En het water zat me sowieso al aan de lippen.

Karin had helemaal de moeite genomen om zes dagen te genieten van het weer in Santa Barbara en het klimaat vergoedde haar door een prachtig staaltje opwarming. Ik denk dat het zelden zo mooi weer was hier. Het zou ook kunnen dat het mijn eigen gelukzaligheid was dat het klimaat zo deed kantelen. Ik hoop dat ik binnenkort niet samen met beklaagde kerstmis en beklaagde Thanksgiving voor het Internationaal Gerechtshof van Den Haag sta.

maar goed, het weer was prachtig, mijn vriendin was prachtig en we hebben heerlijk gegeten (Sushi! twee maal). Maar het allerleukste was toch het thanksgiving maal bereiden. Een goed thanksgiving maal heeft deze ingredienten:

- 1 Kalkoen, met vulling

- Veenbessensaus

- Maiskolven

- yams (Zoete aardappel)

- Dessert: pompoenvla

Wel we hadden dit allemaal en alles was klaargemaakt door ons. Karin haar chirurgische talenten kwamen bovendrijven toen ze de stukken kalkoen vulde en daarna aan elkaar naaide (heel indrukwekkend). Mijn kooktalent toonde zich in het inproviseren van recepten en samen aten we vol fascinering Zoete aardappelprak met marshmellowspek. Als een snoepwinkel haar deuren opende in je mondhoeken. De klaargemaakte gerechten kunnen jullie hieronder bewonderen, maar geloof me, alles was even lekker als het eruit ziet:

Er werd natuurlijk niet alleen gegeten en gedronken tijdens de week. We deden ook ons uiterste best om samen SB te verkennen. Zo hebben wij gezien: het enige Ghetto van SB (we dachten dat een supermarkt open was op Thanksgivingdag, klaarblijkelijk niet, en klaarblijkelijk was het ook geen goed idee om 15 blocks naar de centrale straat van SB te wandelen door een wijk die gekenmerkt werd door de autokerkhoven. Maar goed niets gebeurd, wij zijn stoer), Het strand van SB (zo een duizend keer, maar memorabel was de keer dat we voor pannekoeken gingen aan het strand, terwijl het nog vloed was). Niet alleen gaf dit het resultaat van prachtige fotos, het zorgde ook voor de dood van mijn eigen fotocamera, die Karin had meegenomen uit Nederland, en die ik op het strand in het zand het gegooid (per ongeluk).






Dit is de rots waarvan mijn camera tuimelde. Gelukkig woon ik in een land waar cameras relatief goedkoop zijn, dus ik hoop er eentje van hetzelfde kaliber op de kop te tikken (of anders weten mijn familieleden meteen een fantastisch geschenk voor kerstmis).




Een heerlijke tijd dus. En voor ik het vergeet. mijn eerste hoofdstuk is ook pas aan Bart afgegeven, dus nog drie te gaan!

Om wat variatie te verkrijgen heeft Karin beloofd zelf een verslagje in te dienen over de laatste twee dagen van haar bezoek, waar we de kanaaltjes van Venice Beach bevoeren en levendige discussies hadden met vreemde Hollywood vrouwen op prozac. Maar dat is voor een andere keer.

Pumpkins scream in the dead of night

Halloween: de avond voor Allerheiligen en de nacht waar mensen zich verkleden in monsters en de monsters rustigere oorden opzoeken. Voor de meeste Europeanen een typisch product van de veramerikanisering van het Westen, voor de meeste kinderen een heerlijk feest met veel snoep en voor de meeste tandartsen een moment om stilletjes de Tandenfee te danken voor commercialisme.

Nu goed, ik heb Halloween altijd leuk gevonden. Misschien omdat we in ons dorpje in Limburg al sinds jaar en dag een vorm van Halloween vieren. Bij 'ons' heette het Hololool en in plaats van pompoenen sneden we rapen in een leuk en angstaanjagend figuur. De laatste keer dat ik in Limburg aan zo een evenement deelnam was ik zes en ik denk dat iedereen het eens kan zijn dat het met mijn talenten voor dingen tekenen, uitsnijden, knippen, plakken -en al het andere wat we tezamen knutselen noemen - toen nogal pover gesteld was. Een van de meerwaardes van een jaar in Amerika is deze nare periode is mijn jeugd met een nieuwe herinnering uit te wissen. Daarom begon ik vol enthousiasme een week geleden in Minnesota met het uitsnijden van mijn pompoen.


Op zich is het uitsnijden van een pompoen niet zo moeilijk. Het is eerlijk waar een smerig klusje, dus wie mij een beetje kent weet dat ik stiekem smerige klusjes best leuk vind. De eerste keer dat ik bij Karin op bezoek was, vond ik bijvoorbeeld meteen de gelegenheid om de gootsteen te ontstoppen.

Maar goed, bij pompoenen moet je eerst een gat in de top maken, groot genoeg voor je hand. Je snijdt heel mooi een ronde cirkel en haalt dan alle rotzooi die vanbinnen zit eruit: dit zijn vooral pitten en draadvlees. Dan pak je een schepje en hol je de pompoen van binnen uit. Je kunt de rotzooi gebruiken voor allerlei lekkers (ik heb gisteren pompoenbrood gemaakt, met chocoladechips, heel lekker).

Je ziet dat ik heel geconcentreerd bezig ben, dat komt omdat je nu een design moet tekenen op de pompoen. Gelukkig bestaat er zo iets als templates, waardoor je niet zelf je design moet uitvinden, maar het gewoon moet overtekenen. Dan doe je met een pinnetje, waarmee je in de template prikt, die tegen de pompoen is geplakt. Daarna haal je de template weg, en je hebt een prachtige tekening. Het enige wat je nog moet doen is de tekening volgen en uitsnijden. Het deed me denken aan mijn kinderjaren, als mijn moeder ons, de kinderen, drie pinnetjes gaf, drie kussentjes en een kleurboek. Vervolgens mochten we gaatjes prikken in het kleurboek. Ik weet nog steeds niet wat voor nut het exact had, maar het was leuk toen, en nu nog steeds. En je krijgt je kinderen ermee stil. Uiteindelijk krijg dit als resultaat: Dat ziet er niet slecht uit. Maar het effect is pas echt merkbaar als je er een lichtje in zet.

Ik ben er eerlijk gezegd heel trots op. Waarschijnlijk omdat het de eerste keer is dat iets dat ik in elkaar knutsel niet meteen ontploft, of afzichtelijk is. Om jullie een ijkpunt te geven om me te vergelijken. De andere pompoenen zagen er zo uit:

Wie kan er de pompoen uithalen die niet van een template afkomstig is?

In ieder geval, Halloween is nu al enkele dagen geleden, en het was een prachtbelevenis. Jammer genoeg was het feestje waar ik naar toe zou gaan vergeten me te melden waar het feestje was, maar ik en mijn huisgenoot hebben toch genoten van doelloos rond te rijden en als twee viezeriken de nacht in te turen om alle kinderen te zien die luidkeels "trick or treat" roepen. De meeste Amerikanen doen ook nog eens hard de moeite om hun huis te versieren met allerlei 'akelige' dingen. Twee van onze buren in de wijk hadden hun heel huis omgetoverd in een spookkasteel (met vuurspuwende draak) en in een kerkhof (met de graven van seriemoordenaars). All in all, een leuke feestdag, en ik ga zeker een templatenboekje meenemen naar Nederland om volgend jaar pompoenen te snijden en voor commercialist uitgemaakt te worden.

The leaves of fall

Enkelen van jullie schreven me vorige week berichtjes, ongerust dat ik levend gebraden zou worden in de 'wildfires' die California terroriseren. Ik kan jullie nu allemaal geruststellen: ik ben nog niet verbrand...niet alleen waren de bosbranden in County Santa Barbara beperkt tot de bossen aan de andere kant van de bergen (de maan kleurde wel prachtig rood) maar ik zat helemaal niet in SB toen de situatie verergerde. Ik had namelijk een congres in Minneapolis, Minnesota waar ik een lezing diende te geven. Hoewel ik zonder onkostenvergoeding de reis moest maken (je merkt pas hoeveel je uitgeeft als het op je creditkaart komt), was de reis uitermate geslaagd en wel om twee redenen. Ten eerste was het congres leuk en zeer de moeite. Ik heb enkele collega's kunnen horen, en enkele nieuwe ideeen opgedaan. Ook vonden de mensen mijn lezing goed tot zeer goed. Hoewel Amerikanen altijd positief zijn, vond ik ze nu wel heel erg opgetogen over mijn werk over Vrede en tweedracht. Daarenboven was er een specialiste aanwezig van de universiteit in Arizona die in april een congres voorbereid over vrede door de eeuwen heen. Zij vroeg me meteen of ik geen zin had om een lezing voor te bereiden en naar Arizona te komen voor het congres. De lezing zou tevens een publicatie betekenen. Ik weet nog niet of ik daadwerkelijk ga ingaan op haar uitnodiging (ik heb andere katers de geselen, of liever ik heb mezelf te geselen met het schrijven van andere hoofdstukken), is het toch een compliment. Ook andere Nederlandse en Belgische specialisten waren geinteresseerd, dus ik voelde mij op zijn minst gewaardeerd.


De tweede reden heeft meer te maken met mijn gemoedsrust. Hoewel SB een leuke stad is en California heerlijk weer heeft, had ik in september en oktober toch een vorm van weemoedigheid, naar Groningen, naar mijn vrienden daar en vooral, naar een herfst in de lage landen. Ik weet dat jullie waarschijnlijk allemaal stikjaloers zijn op mijn zongebruinde armen en mijn zongebleekte haren, maar elke dag zon is niets mij. Ik miste, in andere woorden, het vallen van gekleurde bladeren, een licht briesje en de herfstzon die mijn wangen rood maakt (ik word er helemaal amateurpoetisch van). Mijn reis naar Minnepolis ging dus ook gepaard met een reis naar de herfst. Minneapolis ligt in Minnesota, een staat bekend voor haar vele rivieren en meren, en ook voor haar enorme wouden. Ik heb in de tien dagen die ik daar heb gespendeerd prachtige kleuren gezien en lekker uitgeherfst. Daarenboven zag ik na drie jaar Annelies en Sam terug. Dit zijn vrienden van groningen die in mijn eerste jaar in minneapolis zijn getrouwd en nu een allerschattigst kindje hebben genaamd Natalie. Oh ja, en heb ik al vermeld dat het bijna Halloween is?

Misschien ben ik wel helemaal geamerikaniseerd, maar ik vind dit enorm schattig. Natalie vond mij ook heel schattig en samen maakten we het huis onveilig:

Er was ook een ander meisje dat het heel leuk vond me weer te zien. Kiva kon helemaal niet genoeg van me krijgen (geen nood hoor Karin, er is niets gebeurd).

Morgen schrijf ik over een van mijn gebeurtenissen in Minnesota: pompoenen snijden, maar nu sluit ik af.

Welcome to the wild wild West

Ik heb jullie en dit blog een beetje verwaarloosd de laatste weken, maar ik heb nu eindelijk wat tijd en de zin om jullie een van de spannendste verhalen te vertellen sinds mijn aankomst in SB. Als nieuwkomer hier in de VS ben ik de laatste weken op zoek geweest naar een hobby. Als je elke avond van de week niets te doen hebt, dan kan het hier namelijk nogal eenzaam worden. Ik had echter enkele eisen. Het mocht eerst en vooral geen veeleisende hobby zijn. Ik ben hier om een proefschrift te schrijven, en niet om intensief bezig te zijn met toneel of zo. Daarenboven wou ik mensen ontmoeten. In het ochtendgloren gaan joggen op het strand is misschien prachtig, maar je ontmoet er geen mensen bij...een dolfijn of twee wel misschien, maar geen mensen.

Het probleem is echter dat hobby’s hier heel zeldzaam zijn, of toch in ieder geval goedkope hobby’s. Komt daar nog bij dat de meeste hobby’s zeker een half uur rijden zijn, en ik ben natuurlijk autoloos. Jullie denken misschien: Hoe, waarom kan Jeroen niet amateur-bloemschikken gaan doen bij de plaatselijk Anonieme Alcoholistenvereniging? Wel, niets is hier 'amateur'. Je doet oftewel iets professioneel oftewel doe je het niet. Mensen waren dan ook heel verbaasd als ik zei dat ik een amateur-theatergroep zocht. Amateur heeft negatieve bijklanken.

Nu goed, met de moed der wanhoop googlede ik het Internet leeg, tot ik opeens een advertentie vond die een avond 'Celtic Music' promootte. Zoals jullie weten ben ik al vijftien jaar een grote liefhebber van Traditionele muziek, dus dit leek een kolfje naar mijn hand. Het was twee keer per maand, op een donderdag, gratis en de advertentie beloofde het leren van Gaelic en Bretoense liedjes, een soort van Keltisch koortje: LEUK! Die donderdag ging ik met knikkende knieën de bus op naar een huis niet ver van de campus verwijderd. Via de email had de gastvrouw beloofd dat ik met een van haar vriendinnen terug kon rijden naar downtown SB. Toen ik een half uur later voor het huis stond en aanbelde, was het ook deze vrouw die open deed. Ik werd vriendelijk begroet, moest mijn schoenen uitdoen en kreeg een kop Earl Grey aangeboden. Daarna werd ik voorgesteld aan de al aanwezige leden. Een voor een werden ze voorgesteld (het waren er twee). Oh ja, en alle drie de aanwezige dames was +50. Zonder het te beseffen was ik op het theekransje van de plaatselijke New Age vrouwen beland. Ik twijfelde eerst nog, maar toen de andere (en laatste) twee leden het vrouwenclubje vervolmaakten had ik geen twijfels meer. Het Jeroen-typerende noodlot had weer toegeslagen. Ik had in mijn eentje de gemiddelde leeftijd van het Keltische ‘kamerkoor’ door mijn aanwezigheid gehalveerd, en verbeterde tegelijkertijd de genderstatistieken. De volgende twee uur en een half bracht ik door met zes dames die Ierland kenden via druïde/gidsen en dachten dat The Clyde een pub was (het is de hoofdrivier in Schotland). Als enige man moest ik zelf maar mijn noten vinden, terwijl de zes probeerden mee te zingen met de hoge stem van de zangeres van Dervish, met behulp van via een Cdtje en een synthesizer. Niet dat het niet leuk was, de organisatrice kende wel degelijk haar Gaelic en we kregen dus vooral uitspraaklessen (Als linguïst had ze geen muzikale achtergrond). En er was Earl Grey...en koekjes.

Bij het openen van de koekjes maakte ik ook de enige flater van de avond. Het waren namelijk Bretoense koekjes. Terwijl de andere vrouwen de gastvrouw prezen voor de lekkere speciale koekjes die ze had gevonden in Bretagne en die nergens anders te krijgen waren, vroeg ik me af stilletjes af waarom ze die koekjes gewoon niet bakte. Het zou een hele zoektocht besparen. Toen ik dit voorstelde, werd het heel stil in de kamer en wees de gastvrouw me met een kille blik terecht. "Don't be ridiculous" Ik was in mijn onschuld helemaal vergeten dat New Age 50+dames het bakken van koekjes door vrouwen zagen als een van de grote tirannieën van de dwingende patriarchale samenleving en al diens uitlopers. Wijselijk besloot ik op dat moment een van de New Age foldertjes die verspreid op de koffietafel lagen in te kijken en meer te leren over genezende stenen. De avond was best leuk, maar opnieuw word ik geconfronteerd met het gegeven dat ik hier het magnetische noorden ben van het emotioneel kompas van vrouwen boven de vijftig.

Jullie vragen je natuurlijk af of ik blijf deelnemen aan het theekransje. Momenteel denk ik van wel, ik heb toch niets beters te doen. En de gastvrouw zei dat ze nog enkele mannen kende die wel wilden meedoen. En het is leuk om Keltische muziek te zingen. Dus zolang we aan het begin van de avond onze sleutels niet in een bokaal moeten leggen, zie ik geen graten.

Old friends

Zoals enkelen van jullie wel weten is het eerste bezoek al langsgekomen en terug vertrokken. Gelukkig kon ik ze overtuigen om enkele foto's te trekken, die ik daarna oplijn kon zetten. Jan en zijn vriendin Sanne waren in de VS op vakantie en vertrokken rond dezelfde tijd als ik naar de Californische kust. Deze woensdag kwamen ze even langs om op mijn teras een biertje te drinken. Zoals jullie zien is het hier prachtig weer en zie ik er nog steeds even lelijk uit als voordien.En als bezoek komt dan moet je tonen hoe dicht je wel niet bij het strand woont, en dat je hier wel degelijk kunt zwemmen

Het water was koud en vol zeewier en Jan wou niet te lang het water in omwille van haaien en kwallen (ik ga hier nog op mijn kop voor krijgen), maar het was een prettige namiddag.

En om mee af te sluiten, de langverwachte foto's van Iggy, the iguana

en zijn aartsvijand, Mr. kitty, de kater.

Religieuze ervaring

Amerikanen zijn religieus. Dat weet iedereen. In Europa hebben we de neiging om dit aspect van de VS in de verf te zetten. De VS is gesticht door vluchtelingen uit Europa die in hun eigen land vervolgd werden door de overheidsinstanties. We vinden het daarom ook grappig dat de Amerikanen zo rigoreus zijn in betrekking met religiebeleving.

Ik ben hier nu al een week, en ik moet zeggen dat er van dit religieus fanatisme weinig te merken valt. Ik ben waarschijnlijk in de verkeerde staat. Als ik in bergen van North Carolina was gaan studeren hadden ze me alvast met bijbels doodgegooid (papercuts do hurt).
Toch heb ik twee religieuze ontmoetingen gehad die ik jullie niet wil ontnemen.

De eerste is de standaardontmoeting met een jehova's getuige. Ik was om 8:40 aan het wachten op een bus naar Santa Barbara University (er stopt een bus elk half uur in de voormiddag enkele minuten van mijn straat). Ik zag er waarschijnlijk een beetje "vreemd" uit , want een grote 4x4 stopte juist langs het bankje en er stapte een enorme beer van een vent met een snor uit. Hij liep naar me toe, groette me vriendelijk en vroeg of ik student was. Ik knikte vriendelijk, niet bewust van zijn bedoelingen (ik word nogal vaak aangesproken hier, vreemd genoeg meestal door bejaarde vrouwen met lelijke hondjes). De man praatte een beetje door over universiteit en opeens toonde hij zijn linkerhand, die hij voordien netjes achter zijn rug had verborgen. Twee Wachttorens met de titels "Why Evil is here?" and "Where is Evil?" werden mij aangeboden. Toen ik vriendelijk maar beslist NEEN zei (ik blijf liever in het ongewisse waar het KWAAD zijn exacte locatie was -ik dacht ergens in Irak of in de bergen van Pakistan) vroeg hij me waar ik vandaan kwam. Groot was zijn verbazing toen ik "België" zei, aangezien zijn grootvader ook uit België kwam. Van waar wist hij niet precies, want grootvader was al een tijdje dood. Het gesprek evolueerde diezelfde kant uit dus eindigde de Getuige onze ontmoeting met de klassieke woorden: "in the end we are all family and come from the same woman and man". Daarna liep Jehova-man terug naar zijn 4x4 en scheurde hij er vandoor, voordat ik de kans had hem voor viespeuk uit te maken. Ik moet er niet aan denken nog meer familie te hebben dan nu al het geval is. Ik kan nauwelijks de namen van mijn neven en nichten onthouden.

De tweede religieuze ontmoeting was met de Scientology-kerk, die in California als onkruid het stadsbeeld verloederd. Ik was even geneigd voor de grap mee te doen aan hun -bent u een alien?- test, maar besloot toch me niet in te laten met hun groepering, voor je het weet ben je Tom Cruise (en niemand wil dat, toch?). Voor een korte inleiding in Scientology, kijk eens naar dit filmpje.
In ieder geval, de aanhangers van Scientology proberen hun overtuigingen ook via krantjes aan de man de brengen. De krantjes zijn vrij inhoudloos en doen denken aan goedkope TV-spots over wondermiddelen, in de aard van: De getuigenis van Mariah, 32, "voor ik scientology kende zat ik elke dag aan de drugs, maar nu sta ik elke morgen op en het is een nieuwe dag". Dat Mariah, 32 niet heel snugger is, kan al afgeleid worden uit dit citaat, maar om jullie verder te overtuigen, heb ik deze vrij hilarische 10-vragen test vertaald. De test is terug te vinden in het krantje en is bedoeld om te kijken of jullie misschien ook door Aliens worden bezeten:
1.Heb je je ooit moe gevoeld, zonder een bepaalde reden?
2. Voel je je soms "houterig" of lusteloos?
3. Heb je soms flashbacks?
4. Voel je je minder alert als vroeger?
5. Voel je je soms licht in het hoofd of "spaced out"?
6. Ben je soms vervelend of irritant zonder een goede reden?
7. Heb je soms pijn of jeuk, en je weet niet waarom?
8. Vind je het soms moeilijk om enthousiast te doen over situaties of dingen?
9. Voel je je soms rusteloos?
10. Heb je moeite met het aanleren van nieuwe dingen, zelfs al ben je gefascineerd door ze?

Je hoort het al aankomen, als je 8 of meer vragen positief hebt beantwoord, dan ben je duidelijk "vervuild". Om deze vervuiling tegen te gaan moet je lid worden van Scientology. Als je 4 tot 7 vragen positief hebt beantwoord, dan ben je tot op zekere hoogte vervuild, en heb je een zuivering nodig om gelukkig te blijven. Alleen Scientology kan deze zuivering geven. Indien je echter 1-3 vragen positief beantwoord hebt, dan ben je... ook vervuild en kunnen je gedachten alleen gezuiverd worden door "a purification rundown" aangeboden door de Scientology Church. Liever gezegd, Wat het resultaat van de test ook is, je hebt nood aan Scientology. De redenering is natuurlijk ijzersterk, want iedereen voelt zich wel eens moe of rusteloos, of vervelend. Dit gezegd hebbende, ik voel me momenteel ook moe, vervelend en rusteloos, maar dat heeft voornamelijk met de overbodige 10-vragen test van Scientology te maken. Ik laat het daarom hierbij. Alles gaat goed, ik zit nog niet bij een duistere cult en ik heb (eindelijk) mijn bankkaart gekregen. TschuB

Sex in the city

Om het thema van plaatselijke fauna in Santa Barbara niet te verwaarlozen, een nieuw verslag van jullie plaatselijke correspondent, nu over het uitgaansleven in de Amerikaanse Riveira. Om mijn Jet-Lag te verliezen besloot ik gisterenavond een kijkje te nemen in Santa Barbara downtown. Donderdagavond is namelijk de uitgaansavond in SB, in dat opzicht verschilt de VS dus niet van de Europese studententradities. Mijn gids voor de avond was Jennifer, die me al op voorhand had gewaarschuwd dat uitgaan in California heel andere doeleindes heeft dan de gemiddelde Europese student gewend is. Dit resulteerde in een heel ingewikkeld gesprek over de do's and don'ts van Amerikaans uitgaansleven. Laten we beginnen met een paar basisprincipes:
Eerst en vooral: men gaat 's avonds uit om seks te hebben. Dit is een heel belangrijk concept en kan zorgen voor nogal wat misverstanden bij Europeanen. Als iemand in California je namelijk vraagt om samen met hem/haar op cafe te gaan, heeft dit de betekenis van zo snel mogelijk dronken te worden en dan half bewusteloos met elkaar naar bed te gaan. Indien je intenties niet seksueel zijn, vraag je iemand eerder ' to grab a coffee together'. Koffie-bars zijn namelijk tot middernacht open en zijn de enige gelegenheid om vriendschappelijk een collega of vriend/in beter te leren kennen. En dan nog moet je uitkijken dat je gezelschap je galante gedrag niet interpreteert als zijnde ' a coffee, a few drinks and sex'. Het principe om samen met wat vrienden op cafe te gaan en te praten over je dag achter een paar pinten is volledig uit den boze. Alcohol dient slechts om grenzen te overschreiden. Eenmaal je een vriendin hebt, ga je in principe niet meer uit. je gaat wel nog naar restaurants en daarna naar huis om voor tv te hangen.

Nu goed, zoverre de voorbereiding. nu over het echte uitgaan. Wat ik van Jennifer begrijp en ik gisteren met eigen ogen heb gezien, verloopt een avond als volgt. Eerst ga je naar een plaatselijk cafe (tot elven of zo), als je geluk hebt kun je daar al een lazarus iemand aantreffen en moet je niet meer de moeite doen om je zelfaangeleerde danspassen aan de wereld te tonen. De mensen in deze cafes zien er meestal hetzelfde uit als ons, alleen is alles extremer. Lees: ik voel me goed gekleed als ik me vergelijk met het gros van de jongens die hier rondlopen, de meesten laten zich volgens mij nog steeds door hun moeder kleden, en voor de meisjes hier geldt het principe 'less is more'. Europese dames, let op, je gezicht plamuren met allerlei rotzooi is een must. En je gezicht poederen of wenkbrauwen plukken doe je ostentatief in publiek, zodat iedereen ziet hoeveel moeite je in je uiterlijk stopt.

Het cafe waar wij gisteren vertoefden deed heel Europees aan. Ze hadden Chimay en er werd meer wiet gerookt dan in al de cafes die ik ooit in Nederland heb bezocht. The hard policy on drugs heeft hier klaarblijkelijk nog maar weinig vruchten afgeworpen. Dit is vreemd aangezien leeftijd wel voortdurend werd gecontroleerd, op het paranoide af. Ik raakte in gesprek met twee mannen die Ted als naam droegen en ook nog dezelfde kleren aanhadden. Het deed me genoegen om mijn standaard-antwoord op hun vragen te beantwoorden, namelijk: Ted: "what does Belgium has that the US does not have." Me: "Old buildings". Ze waren echter heel vriendelijk en iedereen wil mijn naam juist uitspreken (hetgeen een volledige ommekeer is van de Britse mentaliteit, die het houden op " jurgen" of " Harooon". )

Na elven trek je naar de clubs. De tijd moet je goed in de gaten houden, want om half twee gaat alles hier dicht en stel je voor dat je nog niet dronken ben voor die tijd. De club waar Jennifer me naar toe bracht heette Wildcats. Het deed in het begin heel Brits aan. Eerst kwam je, na aan te schuiven voor de buitenwipper, in een lounge. Even verderop begon de dansvloer met MTV-allures. Er was een go-go danseres, DJ's op een verhoging en een multiTV-scherm waar ze afwisselend MTV-clips en security-footage van de club lieten zien. De MTV mentaliteit is alom aanwezig. Omdat het echter wat kleinschaliger is en een beetje amateuristisch lijkt een club als de Wildcats op een combinatie van de eerste de beste MTV-hiphopclip en de Disco's die je in de doorsnee aflevering van Derrick te zien zou krijgen. De meisjes dansen er wel met de allures van porno-acrices. Liever gezegd, met dient zoveel mogelijk de kont tegen mensen aan te wrijven, met je haren te zwieren of heel dicht tegen een ander meisje aan staan te zweten. Een ventilator in de hoek zorgt niet alleen voor nodige verkoeling, maar ook voor de mogelijkheid cineastische danspassen uit te proberen waar Shakira van zou opkijken. Het grote verschil tussen Europese disco's zijn echter de mannen. Zij bevinden zich allemaal op de dansvloer, en schuifelen wat mee met de muziek. Ik zeg schuifelen, maar eigenlijk moet ik doelgericht schuifelen zeggen. Je kunt het het best vergelijken met het jachtpatroon van Hyena's in de savana. Eerst worden omcirkelende bewegingen gemaakt, met af en toe een uithaal naar de prooi (in het geval van de Santa Barbara man, dansende meisjes). De dapperste van de mannen waagt daarop zijn kans en springt tussen de dansende meisjes. Ogenblikkelijk verandert zijn dansbeweging van schuifelen naar het op en neer bewegen van de heupen. Met wat geluk reageren de meisjes positief door hun achtersten tegen de man aan te wrijfen of zijn handen op bepaalde uitgesproken vrouwelijke plaatsen te leggen. Het kan echter ook zijn dat de vrouwen hem volledig negeren. Dan wordt de man terug opgenomen in de cirkel van mannen en kan een ander zijn geluk proberen. Volgens Jennifer kan men aan het aantal handen die op een avond ongevraagdop borsten en billen worden geplaatst berekenen hoe goed je in de markt ligt.

Deze paringsrituelen hebben niet altijd succes en vaak moet de mannelijke bevolking wachten tot de vrouwen werkelijk dronken zijn om hun kans te wagen. Ik was trouwens verheugd te merken dat sommige verleidingsmethodes niet aan kracht inboeten. Het trakteren van vrouwen op een drankje is nog steeds de ultieme manier om affectie te winnen. Na de transactie van goederen en diensten (drankje in ruil voor naam en gezelschap) verhuist de actie naar de Lounge waar het schuifelen en bevoelen ook plaats vindt, maar dan in minder publieke sfeer. Ondertussen zorgen andere meiden op de dansvloer dat de resterende mannelijke bevolking niet teneergelagen afdruipt. het motto is altijd, hoe langer je wacht hoe meer de kans op succes.

Ik had echter genoeg van de testosteron en het oestrogeen, en na een wandeling langs alle plaatselijke bars en clubs en een half uurtje mensen kijken zijn Jennifer en ik naar huis gegaan. De avond was naar amerikaanse maatstaven een misser van jewelste maar ik was bijzonder blij dat ik deze uitgaansgewoontes en rituelen nooit zal moeten beheersen.

Skunks in the backyard

Als ik je vertel dat ik op dit eigenste moment verse vijgen aan het eten ben, terwijl ik in de warme zon aan het genieten ben van het geluid van de golven van de Pacifische oceaan, zou je me geloven? Klinkt het even ongeloofwaardig als een ontbijt van ' flat bread' met 'almondbutter' zonder vettoevoegingen, kapitalistische fair trade koffie en jam zonder suiker? En als ik je nu vertel dat ik in een huis woon waar men nooit deuren op slot doet omdat we in een wijk wonen waar alleen 50-plussers vertoeven. Dan lieg ik zeker en vast (vast en zeker voor de anders-nederlandstaligen)

Toch moet ik je teleurstellen. In Amerika is alles mogelijk (buiten 50-plussers "oude mensen" noemen, hetgeen in California 'a big no-no' is. Niemand is oud in California, zelfs niet de aftanse rimpelige dames in short die met gewichten over de promenade joggen).

Zoals de lezer kan afleiden, ik ben aangekomen in Santa Barbara. Zondag, om 23u. stapte ik uit de taxi en letterlijk in de armen van een zeer gastvrije Jennifer die me hartelijk verwelkomde. De planning was een beetje overhoop gegooid omdat ik in Washington vertraging had (de piloot zat in het verkeer vast in Chicago). Daardoor miste ik miste ik mijn vlucht naar Santa Barbara en moest ik de airbus nemen in LAX. Een raadgeving aan al diegenen die me willen opzoeken in SB, neem de bus naar SB in plaats van het vliegtuig, het kost maar 40 dollar en het is veel handiger.

Hoe valt zo een eerste dag in SB mee? Wel, ik heb heel wat bijgeleerd. Bijvoorbeeld over fauna. Spinnen sla je beter niet met de hand dood, want het zijn waarschijnlijk zwarte weduwen en als die jou steken verlam je, eekhoorns geef je geen voedsel want ze graven de kliffen uit waardoor Santa Barbara letterlijk in het water valt, als je geluiden hoort in het holst van de nacht zijn het waarschijnlijk stinkdieren die de vruchten van de boomgaard (jaja, ik heb een boomgaard) verorberen en Mr. kitty zijn hart is alleen maar te veroveren door hem Catnip-snoepjes te geven.

Voedsel is overigens heel vermoeiend hier in SB. Ik wou graag koken voor mijn huisgenoten dus bracht Jennifer me naar een supermarkt. Diegenen die al in de VS zijn geweest weten dat de amerikanen hun kooppubliek graag overtuigen dat er in chocoladekoekjes geen vet zit, in jam geen suiker etc. Het is echter nog erger in California. Bij elk ingredient dat ik inkocht was een waarschuwing te vinden. De Balsamico-azijn bevatte volgens de staat van California lood en dus schadelijk voor kleine babies. De tonijn zou chemicalien kunnen bevatten, en ga zo maar door. Om het kort te houden, het gerecht dat ik klaar maakte zou volgens de Californische maatstaven goed zijn voor het vergiftigen van babies, 50+, zwangere vrouwen en iedereen die een zwak gestel had.

Voor de rest zijn alle cliches over California waar: iedereen rijdt met de auto, draagt teenslippers en shorts. De jeugd is oftewel aan de wiet, oftewel bezig met hun uiterlijk, oftewel bezig met seks (Teenager 1: "you know, like, I am so ready to have sex, you know.." Teenager 2: " oh yea, like, totally"). Verder zijn verkopers hier heel vervelend. Als ik vraag welke laptop beter is voor mijn doeleinde, loopt hij naar de meest dure van de twee, springt dan een metertje achteruit, kijkt me aan en zegt: "dude, this one is so awesome, you should like totally buy this one, dude. Really man, this machine is like totally the best, man."

En mijn huisgenoten? Een korte omschrijving om mee af te sluiten. Jennifer is 22, Duits-Amerikaans en kunstenares. Ze heeft me gisteren overal mee naar toe gebracht waar ik haar eeuwig (of toch de volgende tien dagen) dankbaar voor ben. Haar ongebreideld enthousiasme voor ongeveer alles wat je tegen haar zegt is vrij vermoeiend, maar ze zorgt er wel voor dat ik me thuisvoel. Allison is 24, Brits-Amerikaans en ze doet iets met ontwerpen van computerchips. Allison is de combinatie van Britse stijve onderlip en Amerikaanse know-how. Ze praat echter weinig en ik kan nog geen hoogte van haar nemen. Als laatste is er Valeska, Berlijnse, 25 en hevig op zoek naar een permanent visum. Op dit moment schrijft ze zich in op een studentenvisum om in de VS te kunnen blijven. Ze heeft een relatie met een binnenkort beroemde baseballer en is eigenlijk heel aardig.

Dat was het zo een beetje voor een eerste blog. Welkom bij de uitdraai van mijn leven. blijf en geniet van de show.

NB: aangezien ik mijn foto-apparaat vergeten ben bij Karin, op dit moment geen foto's. Maar geloof me het is hier prachtig, met bergen aan de ene kant en de zee aan de andere kant.