Thanks was given.

Vorige week was het de week van Thanksgiving. Een speciale week voor de meeste Amerikanen. Ik vermoed zelfs dat Thanksgivingweek persoonlijk verantwoording moet afleggen voor het teweegbrengen van het broeikaseffect en Global Warming (raar he, dat het ongeveer een 10 jaar duurt om de naam van het een in het andere te veranderen). Thanksgiving samen met zijn partner in crime Kerstmis. Waarom? Omdat alle Amerikanen dan naar 'huis' reizen, huis zijnde de plaats waar de rest van de familie samenkomt. Het maakt niet uit dat dit uren vliegreizen of autoreizen inhoudt. Zolang ze maar samen aan tafel kunnen zitten om te eten. Zo reed Jennifer, mijn Duitse huisgenoot een goede twaalf uur heen naar Sacramento om bij haar grootouders te zijn. Na drie dagen reed ze weer 12 uur terug. Kan iemand zich voorstellen elk jaar een rit naar Madrid (voor de nederlanders Barcelona) te maken en terug, gewoon om enkele dagen bij familie te zijn? Nu goed, mijn andere huisgenoten hadden maar het vooruitzicht van drie uur reizen, dus dat valt op zich nog mee. En aangezien ik een volledige Amerikaanse Thanksgiving-ervaring wou opdoen, was er van hogerhand besloten dat ook iemand naar mij toe zou reizen. over hypocriet gesproken. Maar ik kan niet zeggen dat ik niet gelukkig was ermee. Vorige week was ik blij, vrolijk en gaf ik graag dank, want voor de eerste keer in drie maanden zag ik mijn liefje weer. En het water zat me sowieso al aan de lippen.

Karin had helemaal de moeite genomen om zes dagen te genieten van het weer in Santa Barbara en het klimaat vergoedde haar door een prachtig staaltje opwarming. Ik denk dat het zelden zo mooi weer was hier. Het zou ook kunnen dat het mijn eigen gelukzaligheid was dat het klimaat zo deed kantelen. Ik hoop dat ik binnenkort niet samen met beklaagde kerstmis en beklaagde Thanksgiving voor het Internationaal Gerechtshof van Den Haag sta.

maar goed, het weer was prachtig, mijn vriendin was prachtig en we hebben heerlijk gegeten (Sushi! twee maal). Maar het allerleukste was toch het thanksgiving maal bereiden. Een goed thanksgiving maal heeft deze ingredienten:

- 1 Kalkoen, met vulling

- Veenbessensaus

- Maiskolven

- yams (Zoete aardappel)

- Dessert: pompoenvla

Wel we hadden dit allemaal en alles was klaargemaakt door ons. Karin haar chirurgische talenten kwamen bovendrijven toen ze de stukken kalkoen vulde en daarna aan elkaar naaide (heel indrukwekkend). Mijn kooktalent toonde zich in het inproviseren van recepten en samen aten we vol fascinering Zoete aardappelprak met marshmellowspek. Als een snoepwinkel haar deuren opende in je mondhoeken. De klaargemaakte gerechten kunnen jullie hieronder bewonderen, maar geloof me, alles was even lekker als het eruit ziet:

Er werd natuurlijk niet alleen gegeten en gedronken tijdens de week. We deden ook ons uiterste best om samen SB te verkennen. Zo hebben wij gezien: het enige Ghetto van SB (we dachten dat een supermarkt open was op Thanksgivingdag, klaarblijkelijk niet, en klaarblijkelijk was het ook geen goed idee om 15 blocks naar de centrale straat van SB te wandelen door een wijk die gekenmerkt werd door de autokerkhoven. Maar goed niets gebeurd, wij zijn stoer), Het strand van SB (zo een duizend keer, maar memorabel was de keer dat we voor pannekoeken gingen aan het strand, terwijl het nog vloed was). Niet alleen gaf dit het resultaat van prachtige fotos, het zorgde ook voor de dood van mijn eigen fotocamera, die Karin had meegenomen uit Nederland, en die ik op het strand in het zand het gegooid (per ongeluk).






Dit is de rots waarvan mijn camera tuimelde. Gelukkig woon ik in een land waar cameras relatief goedkoop zijn, dus ik hoop er eentje van hetzelfde kaliber op de kop te tikken (of anders weten mijn familieleden meteen een fantastisch geschenk voor kerstmis).




Een heerlijke tijd dus. En voor ik het vergeet. mijn eerste hoofdstuk is ook pas aan Bart afgegeven, dus nog drie te gaan!

Om wat variatie te verkrijgen heeft Karin beloofd zelf een verslagje in te dienen over de laatste twee dagen van haar bezoek, waar we de kanaaltjes van Venice Beach bevoeren en levendige discussies hadden met vreemde Hollywood vrouwen op prozac. Maar dat is voor een andere keer.

Pumpkins scream in the dead of night

Halloween: de avond voor Allerheiligen en de nacht waar mensen zich verkleden in monsters en de monsters rustigere oorden opzoeken. Voor de meeste Europeanen een typisch product van de veramerikanisering van het Westen, voor de meeste kinderen een heerlijk feest met veel snoep en voor de meeste tandartsen een moment om stilletjes de Tandenfee te danken voor commercialisme.

Nu goed, ik heb Halloween altijd leuk gevonden. Misschien omdat we in ons dorpje in Limburg al sinds jaar en dag een vorm van Halloween vieren. Bij 'ons' heette het Hololool en in plaats van pompoenen sneden we rapen in een leuk en angstaanjagend figuur. De laatste keer dat ik in Limburg aan zo een evenement deelnam was ik zes en ik denk dat iedereen het eens kan zijn dat het met mijn talenten voor dingen tekenen, uitsnijden, knippen, plakken -en al het andere wat we tezamen knutselen noemen - toen nogal pover gesteld was. Een van de meerwaardes van een jaar in Amerika is deze nare periode is mijn jeugd met een nieuwe herinnering uit te wissen. Daarom begon ik vol enthousiasme een week geleden in Minnesota met het uitsnijden van mijn pompoen.


Op zich is het uitsnijden van een pompoen niet zo moeilijk. Het is eerlijk waar een smerig klusje, dus wie mij een beetje kent weet dat ik stiekem smerige klusjes best leuk vind. De eerste keer dat ik bij Karin op bezoek was, vond ik bijvoorbeeld meteen de gelegenheid om de gootsteen te ontstoppen.

Maar goed, bij pompoenen moet je eerst een gat in de top maken, groot genoeg voor je hand. Je snijdt heel mooi een ronde cirkel en haalt dan alle rotzooi die vanbinnen zit eruit: dit zijn vooral pitten en draadvlees. Dan pak je een schepje en hol je de pompoen van binnen uit. Je kunt de rotzooi gebruiken voor allerlei lekkers (ik heb gisteren pompoenbrood gemaakt, met chocoladechips, heel lekker).

Je ziet dat ik heel geconcentreerd bezig ben, dat komt omdat je nu een design moet tekenen op de pompoen. Gelukkig bestaat er zo iets als templates, waardoor je niet zelf je design moet uitvinden, maar het gewoon moet overtekenen. Dan doe je met een pinnetje, waarmee je in de template prikt, die tegen de pompoen is geplakt. Daarna haal je de template weg, en je hebt een prachtige tekening. Het enige wat je nog moet doen is de tekening volgen en uitsnijden. Het deed me denken aan mijn kinderjaren, als mijn moeder ons, de kinderen, drie pinnetjes gaf, drie kussentjes en een kleurboek. Vervolgens mochten we gaatjes prikken in het kleurboek. Ik weet nog steeds niet wat voor nut het exact had, maar het was leuk toen, en nu nog steeds. En je krijgt je kinderen ermee stil. Uiteindelijk krijg dit als resultaat: Dat ziet er niet slecht uit. Maar het effect is pas echt merkbaar als je er een lichtje in zet.

Ik ben er eerlijk gezegd heel trots op. Waarschijnlijk omdat het de eerste keer is dat iets dat ik in elkaar knutsel niet meteen ontploft, of afzichtelijk is. Om jullie een ijkpunt te geven om me te vergelijken. De andere pompoenen zagen er zo uit:

Wie kan er de pompoen uithalen die niet van een template afkomstig is?

In ieder geval, Halloween is nu al enkele dagen geleden, en het was een prachtbelevenis. Jammer genoeg was het feestje waar ik naar toe zou gaan vergeten me te melden waar het feestje was, maar ik en mijn huisgenoot hebben toch genoten van doelloos rond te rijden en als twee viezeriken de nacht in te turen om alle kinderen te zien die luidkeels "trick or treat" roepen. De meeste Amerikanen doen ook nog eens hard de moeite om hun huis te versieren met allerlei 'akelige' dingen. Twee van onze buren in de wijk hadden hun heel huis omgetoverd in een spookkasteel (met vuurspuwende draak) en in een kerkhof (met de graven van seriemoordenaars). All in all, een leuke feestdag, en ik ga zeker een templatenboekje meenemen naar Nederland om volgend jaar pompoenen te snijden en voor commercialist uitgemaakt te worden.