The Patriot

Het is ondertussen (ondanks de brand) ook de 4de juli geweest, je weet wel het Amerikaans feest dat hun onafhankelijkheid viert. Het is tevens de gelegenheid bij uitstek om je huis rood-wit-blauw te kleuren, een grote vlag buiten te handen en een BBQ te organiseren.

Ik ging even wandelen langs de centrale straat van SB met een vriendin. De straat was afgesloten omwille van een grote opgeblazen arend in maatpak die de boel onveilig had gemaakt.

Het ondier werd echter al gauw verwijderd door de oudstrijders en hun antieke tanks. Ja hoor er was een defile. Buiten soldaten en militaire voertuigen werd er ook plaats gemaakt voor chique auto's. Zo weten terroristen dat als puntje bij paaltje komt, Santa Barbara zelfs haar dure Lamborginies en Feraries zal inzetten om hun tegen te houden.

Ik heb samen met vrienden lekker gebbqed, hoewel het nogal vervelend was dat de stroom nog steeds regelmatig uitviel. De bosbrand is trouwens nog steeds bezig. Vrijdag kleurde de zon rood door alle rook die van de brand SB inwaaide.

Gelukkig was er geen rook meer in de avond zodat we met zijn allen konden gaan kijken naar het fameuze vuurwerk van 4th of July. Iedereen had me een spectakel beloofd. Dan merk je meteen dat 'iedereen' niet heel veel gewend is. Het was een mooi vuurwerk festijn, daarover niets dan goed. Maar een spektakel zou ik het ook niet noemen. Komt daar nog bij dat de brandweer als de dood was voor niuewe brandjes, waardoor het vuurwerk alleen mocht afgestoken worden door professionelen en alleen in de buurt van de oceaan.

Het was wel een leuke dag...en een mooi einde van een mooi jaar. Het is bijna tijd dat ik terugkom.

Fire walk with me

Een nieuwe post, vlak voor de nationale feestdag van de VS, dat moet vast iets vrolijk worden. Niets is echter minder waar. Santa Barbara staat in brand, althans het deel waar de universiteit is gelegen.



Ik had natuurlijk niets in de gaten. Ik was druk aan het werken in mijn kantoortje toen zonder waarschuwing de electriciteit uitviel. Vreemd dacht ik, maar werkte gestaag verder. Toen ik enkele uren later de bus naar huis wou nemen, merkte ik dat zelfs de liften van het gebouw het niet meer deden. Eenmaal via de noodtrap buiten het gebouw geraakt, merkte ik de geur van brand en as. Even later, aan de busstop, hoorde ik het nieuws. De bossen van de San-Ynez mountains stonden in brand. Voor diegenen wiens geografisch orientantie-vermogen het laat afweten. Santa Barbara wordt omringt door de San-Ynez bergketen. Het is de plaats waar het national park Los Padres zich bevindt, alsook het plekje painted cave (mensen die me bezocht hebben weten ondertussen waar de klepel hangt, of hebben in ieder geval al iets horen rinkelen).

Gisteren was die bosbrand nog ver weg, in de heuvels. Toch zat ook Santa Barbara zonder stroom. Thuisgekomen had ik precies 20 minuten om mijn pizza de oven in te mikken (BBQ-kip voor wie het mocht interesseren) toen de electriciteit voor een tweede keer uitviel. Dit keer duurde het ongeveer 13 uur. Toen ik mijn woonst in de vroege ochtend verliet was er in ieder geval nog steeds geen electriciteit.

Momenteel is het gevaar alleen maar groter geworden. Goletta, het stadje waar de eigenlijke universiteit is gevestigd, is in hoogste staat van evacuatie. 1600 gezinnen hebben hun hizen al verlaten. Toen ik de universiteit vandaag verliet lag er een rode waas in de lucht. De lucht was vol as en het was moeilijk ademen. De terugreis met de bus liep vertraging op door het aantal autos dat het stadje probeerden te ontvluchten. Een goede drie mijl van de snelweg verwijderd was op verschillende plekken een rode gloed merkbaar, afkomstig van brandhaarden die de grenzen van de stad hadden bereikt.




Het klinkt allemaal buitengewoon avontuurlijk, maar het leven gaat ondertussen rustig door hier in SB. Het vuur zal heus niet tot aan de zee (waar ik woon) geraken. Toch is het heel indrukwekkend. Hoe reageren de amerikanen? Zoals ze altijd doen in deze situaties: in winkels en benzinestations staan lange rijen aan te schuiven, al hamsterend uit vrees voor meer overlast. De studenten pochen over wie het dichtst bij de vlammenzee woont en het mooiste zicht heeft. En soms wordt er ook wel een cynisch grapje gemaakt. De mensen vragen zich af hoe die brand zo snel uit de hand kon lopen. Dient de National Guard niet om de brandweer bij te staan in deze situaties? Maar de National Guard is natuurlijk niet beschikbaar, aangezien zij andere brandjes aan het blussen in in Baghdad.

American history X

Oh, ja nog een akelig voorval, dat Karin en ik schokkend vonden:
Ventura is een klein stadje 30 minuten van SB. De hoofdstraat ligt bezaaid met tweedehandswinkeltjes en vintage-winkeltjes. Heel leuk om doorheen te wandelen en ontdekkingen te doen. Wie echter iets te hard zoekt, kan rare dingen vinden.


Inderdaad. Dit kleine pitoreske stadje verkocht herinneringen uit de goede oude tijd. Want je kunt nooit genoeg memorabilia hebben van Lynchpartijen en samenkomsten in het wit. De replica-Hitlerjugend dolk die we in hetzelfde winkeltje vonden was er niets tegen...
We waren geneigd de dingen te kopen en ze meteen aan een afro-amerikaans museum te schenken.

All things bright and beautiful

Natuurlijk is niet alles vreselijk en boosaardig in Amerika. In elk stukje wildernis zijn er prachtige dingen te beleven. Karin en ik gingen vorige week onder meer naar Sequioa National park en daar zagen we heel wat mooie beestjes.
Nu weten we meteen waar disneys Knabbel en Babbel op gebaseerd zijn: inderdaad dit is een Chipmunk.

En ook Yogi Bear was van de partij. Karin en ik waren vijf minuten op wandel tijdens onze eerste officiele wandeltour toen we deze mama-beer met twee cubs tegenkwamen. Overal werd gewaarschuwd dat zwarte beren best gevaarlijk konden zijn, zeker met welpen, dus zijn we snel op onze passen terug gekeerd. Maar niet zonder eerst een foto te nemen.

De Beren zijn in Sequoia zo een plaag dat je tijdens het kamperen je voedsel is speciale berenboxen moet steken. Indien je iets geurend in je tent hebt (deodorant, kaarsen, tandpasta) kun je een onverwachte harige bezoeker hebben diep in de nacht (mij niet inbegrepen).

Natuurlijk was de marmot ook aanwezig. Dit diertje was gefascineerd door ons buitenlanders en was zo tam als een...marmot geloof ik?

Maar het grootste monster dat we hebben gezien was tijdens de laatste dag, waar we op Walvisspotting gingen. De Bultrug is een groot beest maar het is waarlijk wonderlijk hoe veel buitelingen zo iets groots kan maken en nog steeds gracieus kan zijn.

If you are going to San Francisco....

Ik heb veel te vertellen. Drie weken lang was Karin op bezoek. Het was fantastisch. We hebben genoten van drie weken bij elkaar zijn. We hebben in de zon gelegen, we hebben LA verkend, de klerenwinkels van Ventura onveilig gemaakt, de bergen van Sequoia beklommen en daarna de heuvels van San Francisco. We kwamen ook in contact met de meest rare diersoorten, chipmunks, marmotten, Bultrug walvissen, wilde herten en een moederbeer met twee kindjes. Alles was fantastisch.

En toen gingen we naar San Francisco. En hier stop ik even mijn verhaal. Voor iedereen die dit leest: we zijn ok, we zijn er levend uitgekomen, het was traumatisch maar uiteindelijk zijn we alleen materiele dingen kwijt. Goed, nu het verhaal:

Karin en ik houden van B&B. Ik weet, het klinkt een beetje traditioneel en oudbakken, maar we zijn alletwee een beetje huiselijk, we genieten van het comford en het is in ieder geval persoonlijker dan een hotel. Dus boekten we, na vier dagen in de wildernis van Sequoia National Park te hebben overnacht, drie dagen een B&B in San Francisco. Het was een mooi huis, in een nette wijk, juist tegenover een prachtig park. De eigenaars waren ook vriendelijke mensen, we hadden een mooie kamer, een eigen badkamer en er was een benedenverdieping met een Hot Tub die uitkeek op SF downtown. De eerste dag hadden de eigenaars zelfs kaas en wijn klaargezet, om ons te verwelkomen.

De eerste twee dagen gingen zo voorbij. Lekker dineren, de stad verkennen: chinatown, Japantown, Golden Gate Park, de prachtige huizen van SF...De vrijdag waren we van plan vroeg op te staan, en via Monterey terug naar Santa Barbara te rijden, een rit van 6 uur. We stonden dan ook vroeg op (8 uur) en waren aan het genieten van een lekker ontbijt op de bovenste verdieping toen we besloten om weg te gaan (rond 9 uur). Het huis was al verlaten, aangezien beide eigenaars op hun werk waren. Toen ik echter in onze kamer kwam, merkte ik onmiddelijk dat mijn laptop weg was. Ik had het ding meegenomen op onze trip, omdat ik een emailjunkie ben en omdat ik graag op de hoogte blijf. Je kunt je voorstellen wat een schok. Mijn laptop bevat al mijn werk van het laatste jaar. Ik heb wel backups, maar die zijn altijd slechts gedeeltelijk opgeslagen. In lichte paniek riep ik Karin. Samen besloten we het huis af te zoeken. Wie weet had ik het ding misplaatst. We vonden echter niets. Zelfs geen spoor van inbraak

Ik dacht eigenlijk dat een of andere junkie gewoon was binnengelopen en mijn laptop had meegenomen. Dat verwacht je in Nederland tenminste. Terwijl Karin de rest van de bagage klaarmaakte, ging ik naar de bovenste verdieping om de politie te bellen en de B&B-eigenaars te verwittigen dat iemand hun huis was binnengebroken. Ik was juist aan het zoeken naar hun telefoonnummer toen ik opeens Karin hoorde gillen. Ik stormde naar beneden, al schreeuwend dat ze Karin met rust moesten laten. Op de gang werd ik tegengehouden door een gemaskerde man, die een pistool op me richtte, terwijl hij in zijn andere hand een mes hield. In klare taal riep hij me toe: "Get down motherfucker, put your hands on your head". Karin vertelde me later dat zij had geschreeuwd omdat ze tevens deze man tegen was gekomen op de trap. Tegelijkertijd had een andere man haar van achter vastgegrepe en haar op de grond gedwongen. Terwijl ik ook door mijn knieen ging, benaderde de man met het pistool mij en drukte de loop tegen mijn voorhoofd. En dat moment duurde uren.

Karin en ik werden naar de bovenverdieping geleid. Ik mocht wandelen, Karin diende op handen en knieen te kruipen. De mannen (het waren er twee) ondervroegen me: Waar is het geld van mijn ouders, waar is het geld verborgen in de Hot Tub, waar is de kluis? Ik probeerde hen duidelijk te maken dat we van niets wisten. We waren gewoon B&B-ers, we kenden de mensen niet eens. Boven gekomen moesten we op het bed gaan liggen van de eigenaars. Karin lag aan het hoofdeinde, ik aan het voeteneinde. De mannen bleven ons vragen waar het geld was, en wij probeerden hen duidelijk te maken dat we niets wisten. Karin door op hun vragen te antwoorden en ik door middel van een vloed van woorden, alsof ik dacht dat ik met redeneren me uit de situatie kon lullen. Naast enkele 'shut ups', 'dont lie' and 'where is the money of the hot tub' (de raarste zin ooit) kregen ze door dat we echt van niets wisten. Ze plaatsten vervolgens kussens over onze hoofden, fouilleerden ons voor geld en telefoons (ze vonden mijn GSM, maar misten (gelukkig) mijn portefeuille) en begonnen daarna het huis te plunderen. Ik vroeg hen mijn laptop achter te laten, aangezien daar al mijn werk op zat. Een van de bandieten verzekerde me: indien ze vonden wat ze zochten zouden ze mijn laptop terug geven. Toch wel vriendelijk...

We hebben niet zo een goed idee hoelang dit alles duurde. Een uur, anderhalf uur? De mannen gooiden met lades, cd's, boeken, ze braken ventillatieschachten open op zoek naar geld. Karin hield ondertussen mijn been stevig vast waardoor ik me meer op mijn gemak voelde. Opeens hoorden we (we durfden nauwelijks te bewegen: voor je het weet schieten ze je dood) een van de mannen zijn compaan toefluisteren: 'keep low'. Enkele minuten later hoorden we de B&B-eigenares thuiskomen. Later bleek dat diezelfde ochtend haar garagesleutel uit haar auto was gestolen. Ze kwam naar huis om de code van de garage te veranderen. De eigenares kwam naar boven en toen hebben we haar bij ons geroepen en haar gesmeekt het huis uit te vluchten en de politie te bellen. We hadden geen idee waar de dieven waren. Vijf minuten later hoorden we de politie. Ook zij kwamen met pistolen het huis binnen en met onze handen omhoog werden we uit het huis geleid. We waren bevrijd. Het was half twaalf. Het zou nog eens vier uur duren vooraleer de politie klaar was met ondervragingen.

De dieven hadden alles goed gepland. Ze wisten hoe ze het huis konden binnenkomen door de garagesleutel van de eigenares uit haar auto te stelen. Ze kenden de plaats, of wisten alleszins waar de Hot Tub was. Ze hadden echter niet gedacht dat er nog mensen in het huis zouden zijn.
Er zat geen geld in de hot tub. De dieven hadden een of ander wild verhaal voor waar aangenomen.

Dat was ons verhaal. Ons trauma.
Uiteindelijk is alles best goed afgelopen. We zijn niet fysiek mishandeld. De dieven waren brutaal, maar niet hardhandig. We zijn mijn laptop kwijt, onze telefoons, Karin's camera, haar contant geld en cd's die ze had gekocht een dag van tevoren. De politie verzekerde ons dat we van geluk mochten spreken. Regelmatig eindigen deze 'home invasions' niet zo positief.

Na dit incident zijn we snel doorgereden naar Santa Barbara. We kwamen om aan rond tien uur 's nachts. Doodop.
En zo eindigde een van de engste dagen van mijn leven.
En het moraal van het verhaal? Wat er ook gebeurt, altijd 911 bellen. Neem geen Laptops mee op vakantie en maak elke week een volledige backup. Hang niet de held uit bij een overval. En vooral, geniet van je tijd samen. Je weet maar nooit.

The poolboy

Vorig weekend een luxe-leven op de ranch van een vriendin. je weet wel, zo een ding van 7 hect. land, met overal kleine cottages, zeven auto's, een zwembad en een eigen beekje.



De Ranch is gelegen in het midden van Malibu Hills, een plekje geheten malibu lake. Vroeger de plaats waar de rijke hollywood-sterren hun huisjes hadden, nu eerder de plek om te wonen voor de nouveau rich.

Ja hoor, Jeroen werkt zich stiekem een weg naar de "inner-circles of California's elite".

Toch is niet alles tres chique. In het midden van alle luxe vind je ook de Rock store, waar vanaf de jaren 1960 bikers van heel amerika naar toe reden. Elke zondag is er een 'gathering' en soms komt Jay Leno zelfs met zijn eigen motor. Jullie kennen de store waarschijnlijk, aangezien de pub regelmatig voorkomt in roadmovies als Easy Rider of The Wild Ones.

In hollywood stijl trachte ik mijn leven wat meer kleur te geven. Wie had gedacht dat ik ooit nog een zwembad zou schoonmaken, in mijn zwembroek, terwijl het 40 graden was. Het leven is mooi.

Sunny side up (happy easter!)

Het is ondertussen al weer een maand geleden sinds ik een blogentry had. Niet dat er veel gebeurd is ondertussen. Het zijn nog steeds verkiezingen, hoewel de vaart er helemaal uit is. Ik heb niet het gevoel dat iemand er hier nog zin in heeft. Kan ik me goed voorstellen: elke dag de tronie van Leterme of Balkenende zien zou me ook danig irriteren. Hoe zouden hun respectievelijke vrouwen dat oplossen? Maar goed, dat ligt anders.
Wat is er hier nog gebeurd? Niets interessants eigenlijk. Ik kan je wel vertellen dat Pasen niet bepaald een indrukwekkende gebeurtenis is in SB. Van alle feestdagen is het echt de minst gecommercialiseerde. Er worden welliswaar eieren verkocht in elk winkelcentrum maar ik zag geen verklede paashazen, geen christusprocessies, geen versieringen, niets...Misschien vinden ze het moeilijk Pasen te verkopen aan de mensen. Ook weinig 'happy Easter' de dag na pasen (geen paasmaandag zoals bij ons). De mensen die ik tegenkwam keken raar op en eentje repliceerde met een bitse: 'Happy Peschach'. Dit is het joodse paasfeest dat natuurlijk niet op dezelfde dagen wordt gevierd. Ik begrijp dit land toch niet helemaal. Toen ik tegen dat vrouwmens 'happy CHristmas' zei was ze wel blij. Nu het is de Joodse New Yorkse die weigert (als enige) mijn naam uit te spreken dus het zal wel iets East-coasts zijn.
Toch heb ik rede tot blijschap: de lente is aangebroken, of misschien eerder de zomer.


Alle bomen staan hier in volle bloei en het heeft al 4 weken niet meer geregend. Dat is leuk, zeker als het ook zo een 25-30 graden is elke dag.
Het was dan ook een verplichting om mijn huisgenoten te trakteren op een mooie Paaslunch met lekkere vis (Makhi-makhi), een voorgerecht van geitenkaas en sesamzaad in filodeeg en een heerlijke paastaart. En natuurlijk Margharita's. Het werd een leuke vrije dag:




Soms is dit een heel mooi land. Het was in ieder geval een leuke dag met heerlijk weer. Toch miste ik mijn vrienden in Nederland des te meer. Ik verlang naar mijn dinnerfeestjes en late avonden op cafe. Maar ik ga wel de zee missen hier.

Primary colors

Het zijn Amerikaanse voorverkiezingen...dat wisten jullie waarschijnlijk al. Volgende maand wordt alles min of meer beslist. Bij de republicans wordt het John McCain. Dat kan haast niet anders. De oorlogsheld (hij was een krijgsgevangene van de Vietcong) is wat ze hier ' a certain bet' noemen. Capabel, ervaren en charmant. Help, Jeroen is republikein geworden? Neen hoor, maar voor een republikein heeft hij vrij 'gematigde' ideeën en alles is beter dan een religieuze gek. Aangezien de echte verkiezingen altijd alle kanten op kunnen gaan, wed ik liever op twee paarden. En ik moet eerlijk zijn, ik ken niet zoveel republikeinen hier in SB. Of liever gezegd, ik ken er geen. Dat komt ervan als je met kunstenaars en intellectuelen omgaat.

Meestal wordt hier niet gesproken over politiek. Toen Californië aan de beurt was (super-tuesday) merk ik daar bitter weinig van. Op de campus waren er wel standjes van Obama en Clinton (naast de standjes van het leger en de ultrareligieuze Bijbelfanatici, wiens achterban bestaat uit 99 Koreanen en een blanke tevreden pastoor)). De republikeinse tak was niet aanwezig. Het is echter niet zo dat mijn kennissen hier niet gaan stemmen. Ze zijn stuk voor stuk gegaan. Je krijgt immers een plakkertje met I voted! Je zou voor minder. In SB heb je ook geen praktijken als arme Mexicanen die geen vrij krijgen om te stemmen. Alles is hier heel keurig. Als er wel politieke discussies zijn, gaat het tussen Obama en Clinton. Iedereen is voor Obama. Clinton heeft een enorm slechte reputatie. Haar ervaring, haar vastberaden uitstraling, haar concrete aanpak worden gezien als haar slechte eigenschappen. Ze is niet vriendelijk genoeg, te weinig uitstraling, te weinig plezier. En ze stemde voor de invasie van Irak. Niemand herinnert zich hier dat iedereen die tegen de invasie van Irak was voor Landverrader werd uitgemaakt. Als ze 10 jaar oude Pinot redt de riolering ingooien omdat de fransen niet meededen, wat hadden ze dan wel niet gedaan met de arme mrs. Clinton.

Begrijp me niet verkeerd, ik snap dat mensen hier Obama op handen dragen. De man heeft een charisma waar Balkenende of Leterme (of was het Verhofstadt) van kunnen dromen. Zijn leven is het schoolvoorbeeld van de Amerikaanse droom. Hij is de self-made man, het toonbeeld dat een zwarte de hoogste regionen van de politiek kan bereiken zonder de hulp van vader of een rijke familie. Ook een leuk feit, hij zou de eerste president zijn sinds Reagan die niet uit het zuiden komt.

Maar dit valt allemaal in het niets als je de man hoort spreken. Naar mijn (bescheiden) mening is zijn overwinningsspeech in Iowa (zie onder) het cruciale moment in deze voorverkiezingen. Mijn rederijkers zouden er nog iets van kunnen leren: hij spreekt over Kerken (geloof) en Scholen (Jeugd en toekomst), het harmonieuze samengaan van dorpen en steden, republikeinen en democraten. Tegen de ruzie en de haat die heerst in de echte politiek. Verandering is onderweg, hoerah!

Er is echter een kink in de kabel: het zijn uiteindelijk alleen maar woorden. Op geen enkel moment heb ik hem horen praten over hoe hij al zijn plannen gaat verwezenlijken. Amerikanen zijn echter verzot op dit soort nummertjes. Hij lijkt wel een priester die zijn schapen toespreekt. Dit werd ook opgemerkt door Clinton in een hilarisch stukje show.


En toch gaat Obama volgens mij winnen. Omdat de Amerikanen nu eenmaal van show houden. Het is een land opgebouwd vanuit een idee. Dat dit idee niet verwezenlijkt kan worden maakt eigenlijk weinig uit. 70% van de Amerikanen gelooft immers dat op een bepaald moment de hemel zal opengaan en engelen de deugdzame mens uit zijn lijden op aarde zal verlossen. En mensen geloven in Obama.

En dus zit je als buitenlander in een moeilijke situatie. Eigenlijk ben je voor Clinton, omdat ze doet wat je van degelijke politici gewend bent. Politici die weten wat ze doen, ervaring zat hebben en een duidelijke visie er op na houden. De enige die ik ken die voor Clinton is en mag stemmen is mijn huisgenoot Jennifer, die half-Duitse is. Maar Clinton staat voor alles wat eigenlijk mis is aan Amerikaanse politiek: Lobbyisten, politieke families, rijkelui.
En dan heb je die man uit Illinois, die belooft dat alles beter zal zijn onder zijn bewind. Die eenheid en vooruitgang voor iedereen preekt. De nieuwe politicus, die beseft dat de wereld na 9/11 is veranderd en dat de VS mee moet veranderen. En je bent wel voor een experiment...maar diezelfde man maakt in al zijn speeches duidelijk dat hij het anders gaat doen. Een man die duidelijk heeft gesteld dat hij de soevereiniteit van een land en de internationale rechtsorde niet zal respecteren mocht dat land terroristen herbergen.

Laten we maar eindigen met twee oude Chinees gezegden, die zowel een vloek als een zegen inhouden: "may we live in interesting times" is de eerste, en de tweede die er snel op volgt: "It's better to be a dog in a peaceful time than be a man in interesting times."

Gegroet

Gangs of Santa Barbara

Wanneer weet je dat je echt in de VS bent? De eerste keer in een burgertent (ik verkies Fatburgers, een heerlijk staaltje lekker fastfood)? De eerste keer dat je Diane Keaton ziet winkelen in Downtown Santa Barbara (Karin en ik waren die novemberdag heel trots)? Of is het de eerste keer dat er iemand voor je deur neer wordt gestoken?
Inderdaad, jullie (niet zo) trouwe reporter van Amerikaans cultureel leven werd gisteren getrakteerd op zijn eerste 'gang' ervaring. Eerst wat uitleg. Santa Barbara is een mooi stadje dat barst van de toeristen. Ondanks de positieve 'holiday' sfeer kent Santa Barbara in steeds toenemende mate 'gang violence'. Meer bepaald tussen de Westside en de Eastside. We spreken hier trouwens over jongeren tussen de veertien en de twintig jaar, meestal van Latino -achtergrond. In juli 2007 werd een jongen van vijftien doodgestoken op het midden van de dag, in de drukste straat van de stad. Sindsdien is er om de twee weken wel ergens een akkefietje.
Zo ook gisteren. Ik was uitgenodigd voor een feestje bij een vriendin. Om half twaalf gingen twee meisjes naar huis, om na enkele ogenblikken het huis in te vluchten. Op de straat was een groep jongeren iemand aan het afranselen. Onze reactie was natuurlijk: vlug! kijken! Het was pikdonker in de straat (Eastside, btw) en inderdaad, overal zagen we rondrennende jongeren. Het was nogal bizar dus besloot onze gastvrouw de politie te bellen. Enkele minuten later was de cul-de-sac door 10 politiewagens afgesloten (en zagen we nog meer rondrennende jongeren, dit maal met paniek in hun ogen). Ik kan niet zeggen dat ik veel ervan begrepen heb, maar even later wou de politie met ons praten (en vooral met de meisjes die de afranseling hadden gezien). In de woorden van de politieagent: "We found a big puddle of blood and if somebody turns out dead, we need you to conform that he was attacked."). Ik vond het nogal dom dat de politie gewoon naar het huis kwam. Gaan de gangleden dan niet weten dat wij 911 gebeld hebben? Volgens de politieagent werkte het zo niet...heel bemoedigend. Maar goed, nadat de gearresteerde gangleden werden weggevoerd (er was een line-up!), werd het al snel stil in de straat en eindigde alle commotie. De meisjes konden in alle rust naar huis gaan en wij hadden en nieuw gespreksonderwerp. Zeker toen we later een telefoontje kregen dat de straat bezaait was met huis-tuin en keukenwapens, zoals scheermesjes enz. het had allemaal iets amateursachtigs, maar goed, het is leuk te weten dat jongerencultuur ook in Amerika zijn uitspattingen heeft.

Homeward bound

Binnen dit en 12 uur kom ik aan in Schiphol. Aangezien ik me nu in de drukte van LAX bevind, geen slechter moment om te voldoen aan de verwachtingen van mijn lezerspubliek in de Nederlanden. Voor de mensen niet op de hoogte, ik kom voor tien dagen terug naar de Lage Landen om deel te nemen aan een congres in Groningen. Ik maak tevens van de gelegenheid gebruik om mijn familie terug te zien en -last but not least- Karin.

Eerst en vooral, ik verontschuldig mij voor de maand van volledige radiostilte. Ik was niet dood, noch ziek, misschien lichtjes melancholisch door het gebrek aan inspiratie (voor diegenen die iets van mijn onderzoek kennen is dit een insider, voor de rest, lekker peu, moet je maar interesse tonen voor mijn academisch leven). Maar goed, de maand december. Zomer tijdens de kerstmaand is iets vrij curieus. Het was overigens prachtig weer in December, enkele dagen niet meegerekend. Ik deed mijn best om alleen in de avond buiten te komen, om toch nog een beetje wintersfeer mee te krijgen (het is hier echt koud 's avonds). Maar ze doen wel hun best om kerst leuk te maken, met zwarte kerstmannen, zingende leger des Heils-mensen etc. Alleen is een kerststal in de zon nog steeds een raar gezicht, hoewel waarschijnlijk dichter bij de waarheid.

De laatste weken van December waren daarenboven heel druk. Mijn moeder kwam enkele dagen kerst bij mij vieren, en daarna moesten zij de weg ruimen voor Elger en Traci, die speciaal vanuit het robuste North Carolina naar SB zijn getrokken om mijn fantastische nieuwjaar mee te maken. En er waren nog feestjes met mensen hier, die ook de moeite waren, alleen al omwille van de locatie. Laten we daarmee beginnen.

Old Hollywood

In de jaren '20 en '30 van de laatste eeuw, toen Hollywood nog maar pas de basis had gelegd van wat bekend staat als de wereld van Glamour and Fame, kende de filmwereld zijn eerste grote sterren. Fred Astair, Clark Gable, Eroll Flynn, Katharine Hepburn, Jean Harlow...jullie kennen ze allemaal wel. Nu, een van mijn vrienden hier, Hannah woont met haar vader in een prachthuis in het midden van Malibu hills, de plaats waar vroeger alle studios hun films opnamen (al die westerns zijn daar gefilmd). Ze organiseerde een feestje en het thema was Old Hollywood. Alleen de locatie was voor mij overtuiging genoeg, dus ik, in pak en met een valse snor, daarheen. Het was een leuk feestje, hoewel Amerikanen niet weten hoe ze een goed feest dienen voor te bereiden. Als de drank 20 minuten na aankosmt al op is, en het voedsel bestaat uit een praline in vieren gedeeld, dan hebben ze teveel naar de mesias gekeken. Vier flessen wijn en twee pralinedozen laven geen dorstige of hongerige adolescenten, zeker niet als ze met twintigen zijn. Ondanks maar enkele goed geklede heren en dames, toch een paar mooie fotos gemaakt.

Dit is Ellen, derde jaars creatief schrijfster en mijn lift naar huis:

Dan hebben Hannah (midden), haar zus en Melina (een huisgenoot):

En de laatste foto, die mooi is uitgekomen, ondanks wat beweging (het ziet er wat oud uit zo), Hannah zus en een neef van hun, die als enige buiten mij ook zijn beste pak had aangetrokken. De neef was trouwens pyromaan, en had de FBI al op zijn hielen omwille van te veel vuurwerk in zijn kelder. Een leuke kerel, on danks glimmende vlammetjes in zijn ogen toen we het haardvuur aanstaken.

Dit is mijn eerste verhaal, later volgt meer nu moet ik een vlucht halen.

Tot binnenkort.