Ik heb veel te vertellen. Drie weken lang was Karin op bezoek. Het was fantastisch. We hebben genoten van drie weken bij elkaar zijn. We hebben in de zon gelegen, we hebben LA verkend, de klerenwinkels van Ventura onveilig gemaakt, de bergen van Sequoia beklommen en daarna de heuvels van San Francisco. We kwamen ook in contact met de meest rare diersoorten, chipmunks, marmotten, Bultrug walvissen, wilde herten en een moederbeer met twee kindjes. Alles was fantastisch.
En toen gingen we naar San Francisco. En hier stop ik even mijn verhaal. Voor iedereen die dit leest: we zijn ok, we zijn er levend uitgekomen, het was traumatisch maar uiteindelijk zijn we alleen materiele dingen kwijt. Goed, nu het verhaal:
Karin en ik houden van B&B. Ik weet, het klinkt een beetje traditioneel en oudbakken, maar we zijn alletwee een beetje huiselijk, we genieten van het comford en het is in ieder geval persoonlijker dan een hotel. Dus boekten we, na vier dagen in de wildernis van Sequoia National Park te hebben overnacht, drie dagen een B&B in San Francisco. Het was een mooi huis, in een nette wijk, juist tegenover een prachtig park. De eigenaars waren ook vriendelijke mensen, we hadden een mooie kamer, een eigen badkamer en er was een benedenverdieping met een Hot Tub die uitkeek op SF downtown. De eerste dag hadden de eigenaars zelfs kaas en wijn klaargezet, om ons te verwelkomen.
De eerste twee dagen gingen zo voorbij. Lekker dineren, de stad verkennen: chinatown, Japantown, Golden Gate Park, de prachtige huizen van SF...De vrijdag waren we van plan vroeg op te staan, en via Monterey terug naar Santa Barbara te rijden, een rit van 6 uur. We stonden dan ook vroeg op (8 uur) en waren aan het genieten van een lekker ontbijt op de bovenste verdieping toen we besloten om weg te gaan (rond 9 uur). Het huis was al verlaten, aangezien beide eigenaars op hun werk waren. Toen ik echter in onze kamer kwam, merkte ik onmiddelijk dat mijn laptop weg was. Ik had het ding meegenomen op onze trip, omdat ik een emailjunkie ben en omdat ik graag op de hoogte blijf. Je kunt je voorstellen wat een schok. Mijn laptop bevat al mijn werk van het laatste jaar. Ik heb wel backups, maar die zijn altijd slechts gedeeltelijk opgeslagen. In lichte paniek riep ik Karin. Samen besloten we het huis af te zoeken. Wie weet had ik het ding misplaatst. We vonden echter niets. Zelfs geen spoor van inbraak
Ik dacht eigenlijk dat een of andere junkie gewoon was binnengelopen en mijn laptop had meegenomen. Dat verwacht je in Nederland tenminste. Terwijl Karin de rest van de bagage klaarmaakte, ging ik naar de bovenste verdieping om de politie te bellen en de B&B-eigenaars te verwittigen dat iemand hun huis was binnengebroken. Ik was juist aan het zoeken naar hun telefoonnummer toen ik opeens Karin hoorde gillen. Ik stormde naar beneden, al schreeuwend dat ze Karin met rust moesten laten. Op de gang werd ik tegengehouden door een gemaskerde man, die een pistool op me richtte, terwijl hij in zijn andere hand een mes hield. In klare taal riep hij me toe: "Get down motherfucker, put your hands on your head". Karin vertelde me later dat zij had geschreeuwd omdat ze tevens deze man tegen was gekomen op de trap. Tegelijkertijd had een andere man haar van achter vastgegrepe en haar op de grond gedwongen. Terwijl ik ook door mijn knieen ging, benaderde de man met het pistool mij en drukte de loop tegen mijn voorhoofd. En dat moment duurde uren.
Karin en ik werden naar de bovenverdieping geleid. Ik mocht wandelen, Karin diende op handen en knieen te kruipen. De mannen (het waren er twee) ondervroegen me: Waar is het geld van mijn ouders, waar is het geld verborgen in de Hot Tub, waar is de kluis? Ik probeerde hen duidelijk te maken dat we van niets wisten. We waren gewoon B&B-ers, we kenden de mensen niet eens. Boven gekomen moesten we op het bed gaan liggen van de eigenaars. Karin lag aan het hoofdeinde, ik aan het voeteneinde. De mannen bleven ons vragen waar het geld was, en wij probeerden hen duidelijk te maken dat we niets wisten. Karin door op hun vragen te antwoorden en ik door middel van een vloed van woorden, alsof ik dacht dat ik met redeneren me uit de situatie kon lullen. Naast enkele 'shut ups', 'dont lie' and 'where is the money of the hot tub' (de raarste zin ooit) kregen ze door dat we echt van niets wisten. Ze plaatsten vervolgens kussens over onze hoofden, fouilleerden ons voor geld en telefoons (ze vonden mijn GSM, maar misten (gelukkig) mijn portefeuille) en begonnen daarna het huis te plunderen. Ik vroeg hen mijn laptop achter te laten, aangezien daar al mijn werk op zat. Een van de bandieten verzekerde me: indien ze vonden wat ze zochten zouden ze mijn laptop terug geven. Toch wel vriendelijk...
We hebben niet zo een goed idee hoelang dit alles duurde. Een uur, anderhalf uur? De mannen gooiden met lades, cd's, boeken, ze braken ventillatieschachten open op zoek naar geld. Karin hield ondertussen mijn been stevig vast waardoor ik me meer op mijn gemak voelde. Opeens hoorden we (we durfden nauwelijks te bewegen: voor je het weet schieten ze je dood) een van de mannen zijn compaan toefluisteren: 'keep low'. Enkele minuten later hoorden we de B&B-eigenares thuiskomen. Later bleek dat diezelfde ochtend haar garagesleutel uit haar auto was gestolen. Ze kwam naar huis om de code van de garage te veranderen. De eigenares kwam naar boven en toen hebben we haar bij ons geroepen en haar gesmeekt het huis uit te vluchten en de politie te bellen. We hadden geen idee waar de dieven waren. Vijf minuten later hoorden we de politie. Ook zij kwamen met pistolen het huis binnen en met onze handen omhoog werden we uit het huis geleid. We waren bevrijd. Het was half twaalf. Het zou nog eens vier uur duren vooraleer de politie klaar was met ondervragingen.
De dieven hadden alles goed gepland. Ze wisten hoe ze het huis konden binnenkomen door de garagesleutel van de eigenares uit haar auto te stelen. Ze kenden de plaats, of wisten alleszins waar de Hot Tub was. Ze hadden echter niet gedacht dat er nog mensen in het huis zouden zijn.
Er zat geen geld in de hot tub. De dieven hadden een of ander wild verhaal voor waar aangenomen.
Dat was ons verhaal. Ons trauma.
Uiteindelijk is alles best goed afgelopen. We zijn niet fysiek mishandeld. De dieven waren brutaal, maar niet hardhandig. We zijn mijn laptop kwijt, onze telefoons, Karin's camera, haar contant geld en cd's die ze had gekocht een dag van tevoren. De politie verzekerde ons dat we van geluk mochten spreken. Regelmatig eindigen deze 'home invasions' niet zo positief.
Na dit incident zijn we snel doorgereden naar Santa Barbara. We kwamen om aan rond tien uur 's nachts. Doodop.
En zo eindigde een van de engste dagen van mijn leven.
En het moraal van het verhaal? Wat er ook gebeurt, altijd 911 bellen. Neem geen Laptops mee op vakantie en maak elke week een volledige backup. Hang niet de held uit bij een overval. En vooral, geniet van je tijd samen. Je weet maar nooit.
