Primary colors

Het zijn Amerikaanse voorverkiezingen...dat wisten jullie waarschijnlijk al. Volgende maand wordt alles min of meer beslist. Bij de republicans wordt het John McCain. Dat kan haast niet anders. De oorlogsheld (hij was een krijgsgevangene van de Vietcong) is wat ze hier ' a certain bet' noemen. Capabel, ervaren en charmant. Help, Jeroen is republikein geworden? Neen hoor, maar voor een republikein heeft hij vrij 'gematigde' ideeën en alles is beter dan een religieuze gek. Aangezien de echte verkiezingen altijd alle kanten op kunnen gaan, wed ik liever op twee paarden. En ik moet eerlijk zijn, ik ken niet zoveel republikeinen hier in SB. Of liever gezegd, ik ken er geen. Dat komt ervan als je met kunstenaars en intellectuelen omgaat.

Meestal wordt hier niet gesproken over politiek. Toen Californië aan de beurt was (super-tuesday) merk ik daar bitter weinig van. Op de campus waren er wel standjes van Obama en Clinton (naast de standjes van het leger en de ultrareligieuze Bijbelfanatici, wiens achterban bestaat uit 99 Koreanen en een blanke tevreden pastoor)). De republikeinse tak was niet aanwezig. Het is echter niet zo dat mijn kennissen hier niet gaan stemmen. Ze zijn stuk voor stuk gegaan. Je krijgt immers een plakkertje met I voted! Je zou voor minder. In SB heb je ook geen praktijken als arme Mexicanen die geen vrij krijgen om te stemmen. Alles is hier heel keurig. Als er wel politieke discussies zijn, gaat het tussen Obama en Clinton. Iedereen is voor Obama. Clinton heeft een enorm slechte reputatie. Haar ervaring, haar vastberaden uitstraling, haar concrete aanpak worden gezien als haar slechte eigenschappen. Ze is niet vriendelijk genoeg, te weinig uitstraling, te weinig plezier. En ze stemde voor de invasie van Irak. Niemand herinnert zich hier dat iedereen die tegen de invasie van Irak was voor Landverrader werd uitgemaakt. Als ze 10 jaar oude Pinot redt de riolering ingooien omdat de fransen niet meededen, wat hadden ze dan wel niet gedaan met de arme mrs. Clinton.

Begrijp me niet verkeerd, ik snap dat mensen hier Obama op handen dragen. De man heeft een charisma waar Balkenende of Leterme (of was het Verhofstadt) van kunnen dromen. Zijn leven is het schoolvoorbeeld van de Amerikaanse droom. Hij is de self-made man, het toonbeeld dat een zwarte de hoogste regionen van de politiek kan bereiken zonder de hulp van vader of een rijke familie. Ook een leuk feit, hij zou de eerste president zijn sinds Reagan die niet uit het zuiden komt.

Maar dit valt allemaal in het niets als je de man hoort spreken. Naar mijn (bescheiden) mening is zijn overwinningsspeech in Iowa (zie onder) het cruciale moment in deze voorverkiezingen. Mijn rederijkers zouden er nog iets van kunnen leren: hij spreekt over Kerken (geloof) en Scholen (Jeugd en toekomst), het harmonieuze samengaan van dorpen en steden, republikeinen en democraten. Tegen de ruzie en de haat die heerst in de echte politiek. Verandering is onderweg, hoerah!

Er is echter een kink in de kabel: het zijn uiteindelijk alleen maar woorden. Op geen enkel moment heb ik hem horen praten over hoe hij al zijn plannen gaat verwezenlijken. Amerikanen zijn echter verzot op dit soort nummertjes. Hij lijkt wel een priester die zijn schapen toespreekt. Dit werd ook opgemerkt door Clinton in een hilarisch stukje show.


En toch gaat Obama volgens mij winnen. Omdat de Amerikanen nu eenmaal van show houden. Het is een land opgebouwd vanuit een idee. Dat dit idee niet verwezenlijkt kan worden maakt eigenlijk weinig uit. 70% van de Amerikanen gelooft immers dat op een bepaald moment de hemel zal opengaan en engelen de deugdzame mens uit zijn lijden op aarde zal verlossen. En mensen geloven in Obama.

En dus zit je als buitenlander in een moeilijke situatie. Eigenlijk ben je voor Clinton, omdat ze doet wat je van degelijke politici gewend bent. Politici die weten wat ze doen, ervaring zat hebben en een duidelijke visie er op na houden. De enige die ik ken die voor Clinton is en mag stemmen is mijn huisgenoot Jennifer, die half-Duitse is. Maar Clinton staat voor alles wat eigenlijk mis is aan Amerikaanse politiek: Lobbyisten, politieke families, rijkelui.
En dan heb je die man uit Illinois, die belooft dat alles beter zal zijn onder zijn bewind. Die eenheid en vooruitgang voor iedereen preekt. De nieuwe politicus, die beseft dat de wereld na 9/11 is veranderd en dat de VS mee moet veranderen. En je bent wel voor een experiment...maar diezelfde man maakt in al zijn speeches duidelijk dat hij het anders gaat doen. Een man die duidelijk heeft gesteld dat hij de soevereiniteit van een land en de internationale rechtsorde niet zal respecteren mocht dat land terroristen herbergen.

Laten we maar eindigen met twee oude Chinees gezegden, die zowel een vloek als een zegen inhouden: "may we live in interesting times" is de eerste, en de tweede die er snel op volgt: "It's better to be a dog in a peaceful time than be a man in interesting times."

Gegroet

Gangs of Santa Barbara

Wanneer weet je dat je echt in de VS bent? De eerste keer in een burgertent (ik verkies Fatburgers, een heerlijk staaltje lekker fastfood)? De eerste keer dat je Diane Keaton ziet winkelen in Downtown Santa Barbara (Karin en ik waren die novemberdag heel trots)? Of is het de eerste keer dat er iemand voor je deur neer wordt gestoken?
Inderdaad, jullie (niet zo) trouwe reporter van Amerikaans cultureel leven werd gisteren getrakteerd op zijn eerste 'gang' ervaring. Eerst wat uitleg. Santa Barbara is een mooi stadje dat barst van de toeristen. Ondanks de positieve 'holiday' sfeer kent Santa Barbara in steeds toenemende mate 'gang violence'. Meer bepaald tussen de Westside en de Eastside. We spreken hier trouwens over jongeren tussen de veertien en de twintig jaar, meestal van Latino -achtergrond. In juli 2007 werd een jongen van vijftien doodgestoken op het midden van de dag, in de drukste straat van de stad. Sindsdien is er om de twee weken wel ergens een akkefietje.
Zo ook gisteren. Ik was uitgenodigd voor een feestje bij een vriendin. Om half twaalf gingen twee meisjes naar huis, om na enkele ogenblikken het huis in te vluchten. Op de straat was een groep jongeren iemand aan het afranselen. Onze reactie was natuurlijk: vlug! kijken! Het was pikdonker in de straat (Eastside, btw) en inderdaad, overal zagen we rondrennende jongeren. Het was nogal bizar dus besloot onze gastvrouw de politie te bellen. Enkele minuten later was de cul-de-sac door 10 politiewagens afgesloten (en zagen we nog meer rondrennende jongeren, dit maal met paniek in hun ogen). Ik kan niet zeggen dat ik veel ervan begrepen heb, maar even later wou de politie met ons praten (en vooral met de meisjes die de afranseling hadden gezien). In de woorden van de politieagent: "We found a big puddle of blood and if somebody turns out dead, we need you to conform that he was attacked."). Ik vond het nogal dom dat de politie gewoon naar het huis kwam. Gaan de gangleden dan niet weten dat wij 911 gebeld hebben? Volgens de politieagent werkte het zo niet...heel bemoedigend. Maar goed, nadat de gearresteerde gangleden werden weggevoerd (er was een line-up!), werd het al snel stil in de straat en eindigde alle commotie. De meisjes konden in alle rust naar huis gaan en wij hadden en nieuw gespreksonderwerp. Zeker toen we later een telefoontje kregen dat de straat bezaait was met huis-tuin en keukenwapens, zoals scheermesjes enz. het had allemaal iets amateursachtigs, maar goed, het is leuk te weten dat jongerencultuur ook in Amerika zijn uitspattingen heeft.