The leaves of fall

Enkelen van jullie schreven me vorige week berichtjes, ongerust dat ik levend gebraden zou worden in de 'wildfires' die California terroriseren. Ik kan jullie nu allemaal geruststellen: ik ben nog niet verbrand...niet alleen waren de bosbranden in County Santa Barbara beperkt tot de bossen aan de andere kant van de bergen (de maan kleurde wel prachtig rood) maar ik zat helemaal niet in SB toen de situatie verergerde. Ik had namelijk een congres in Minneapolis, Minnesota waar ik een lezing diende te geven. Hoewel ik zonder onkostenvergoeding de reis moest maken (je merkt pas hoeveel je uitgeeft als het op je creditkaart komt), was de reis uitermate geslaagd en wel om twee redenen. Ten eerste was het congres leuk en zeer de moeite. Ik heb enkele collega's kunnen horen, en enkele nieuwe ideeen opgedaan. Ook vonden de mensen mijn lezing goed tot zeer goed. Hoewel Amerikanen altijd positief zijn, vond ik ze nu wel heel erg opgetogen over mijn werk over Vrede en tweedracht. Daarenboven was er een specialiste aanwezig van de universiteit in Arizona die in april een congres voorbereid over vrede door de eeuwen heen. Zij vroeg me meteen of ik geen zin had om een lezing voor te bereiden en naar Arizona te komen voor het congres. De lezing zou tevens een publicatie betekenen. Ik weet nog niet of ik daadwerkelijk ga ingaan op haar uitnodiging (ik heb andere katers de geselen, of liever ik heb mezelf te geselen met het schrijven van andere hoofdstukken), is het toch een compliment. Ook andere Nederlandse en Belgische specialisten waren geinteresseerd, dus ik voelde mij op zijn minst gewaardeerd.


De tweede reden heeft meer te maken met mijn gemoedsrust. Hoewel SB een leuke stad is en California heerlijk weer heeft, had ik in september en oktober toch een vorm van weemoedigheid, naar Groningen, naar mijn vrienden daar en vooral, naar een herfst in de lage landen. Ik weet dat jullie waarschijnlijk allemaal stikjaloers zijn op mijn zongebruinde armen en mijn zongebleekte haren, maar elke dag zon is niets mij. Ik miste, in andere woorden, het vallen van gekleurde bladeren, een licht briesje en de herfstzon die mijn wangen rood maakt (ik word er helemaal amateurpoetisch van). Mijn reis naar Minnepolis ging dus ook gepaard met een reis naar de herfst. Minneapolis ligt in Minnesota, een staat bekend voor haar vele rivieren en meren, en ook voor haar enorme wouden. Ik heb in de tien dagen die ik daar heb gespendeerd prachtige kleuren gezien en lekker uitgeherfst. Daarenboven zag ik na drie jaar Annelies en Sam terug. Dit zijn vrienden van groningen die in mijn eerste jaar in minneapolis zijn getrouwd en nu een allerschattigst kindje hebben genaamd Natalie. Oh ja, en heb ik al vermeld dat het bijna Halloween is?

Misschien ben ik wel helemaal geamerikaniseerd, maar ik vind dit enorm schattig. Natalie vond mij ook heel schattig en samen maakten we het huis onveilig:

Er was ook een ander meisje dat het heel leuk vond me weer te zien. Kiva kon helemaal niet genoeg van me krijgen (geen nood hoor Karin, er is niets gebeurd).

Morgen schrijf ik over een van mijn gebeurtenissen in Minnesota: pompoenen snijden, maar nu sluit ik af.