Welcome to the wild wild West

Ik heb jullie en dit blog een beetje verwaarloosd de laatste weken, maar ik heb nu eindelijk wat tijd en de zin om jullie een van de spannendste verhalen te vertellen sinds mijn aankomst in SB. Als nieuwkomer hier in de VS ben ik de laatste weken op zoek geweest naar een hobby. Als je elke avond van de week niets te doen hebt, dan kan het hier namelijk nogal eenzaam worden. Ik had echter enkele eisen. Het mocht eerst en vooral geen veeleisende hobby zijn. Ik ben hier om een proefschrift te schrijven, en niet om intensief bezig te zijn met toneel of zo. Daarenboven wou ik mensen ontmoeten. In het ochtendgloren gaan joggen op het strand is misschien prachtig, maar je ontmoet er geen mensen bij...een dolfijn of twee wel misschien, maar geen mensen.

Het probleem is echter dat hobby’s hier heel zeldzaam zijn, of toch in ieder geval goedkope hobby’s. Komt daar nog bij dat de meeste hobby’s zeker een half uur rijden zijn, en ik ben natuurlijk autoloos. Jullie denken misschien: Hoe, waarom kan Jeroen niet amateur-bloemschikken gaan doen bij de plaatselijk Anonieme Alcoholistenvereniging? Wel, niets is hier 'amateur'. Je doet oftewel iets professioneel oftewel doe je het niet. Mensen waren dan ook heel verbaasd als ik zei dat ik een amateur-theatergroep zocht. Amateur heeft negatieve bijklanken.

Nu goed, met de moed der wanhoop googlede ik het Internet leeg, tot ik opeens een advertentie vond die een avond 'Celtic Music' promootte. Zoals jullie weten ben ik al vijftien jaar een grote liefhebber van Traditionele muziek, dus dit leek een kolfje naar mijn hand. Het was twee keer per maand, op een donderdag, gratis en de advertentie beloofde het leren van Gaelic en Bretoense liedjes, een soort van Keltisch koortje: LEUK! Die donderdag ging ik met knikkende knieën de bus op naar een huis niet ver van de campus verwijderd. Via de email had de gastvrouw beloofd dat ik met een van haar vriendinnen terug kon rijden naar downtown SB. Toen ik een half uur later voor het huis stond en aanbelde, was het ook deze vrouw die open deed. Ik werd vriendelijk begroet, moest mijn schoenen uitdoen en kreeg een kop Earl Grey aangeboden. Daarna werd ik voorgesteld aan de al aanwezige leden. Een voor een werden ze voorgesteld (het waren er twee). Oh ja, en alle drie de aanwezige dames was +50. Zonder het te beseffen was ik op het theekransje van de plaatselijke New Age vrouwen beland. Ik twijfelde eerst nog, maar toen de andere (en laatste) twee leden het vrouwenclubje vervolmaakten had ik geen twijfels meer. Het Jeroen-typerende noodlot had weer toegeslagen. Ik had in mijn eentje de gemiddelde leeftijd van het Keltische ‘kamerkoor’ door mijn aanwezigheid gehalveerd, en verbeterde tegelijkertijd de genderstatistieken. De volgende twee uur en een half bracht ik door met zes dames die Ierland kenden via druïde/gidsen en dachten dat The Clyde een pub was (het is de hoofdrivier in Schotland). Als enige man moest ik zelf maar mijn noten vinden, terwijl de zes probeerden mee te zingen met de hoge stem van de zangeres van Dervish, met behulp van via een Cdtje en een synthesizer. Niet dat het niet leuk was, de organisatrice kende wel degelijk haar Gaelic en we kregen dus vooral uitspraaklessen (Als linguïst had ze geen muzikale achtergrond). En er was Earl Grey...en koekjes.

Bij het openen van de koekjes maakte ik ook de enige flater van de avond. Het waren namelijk Bretoense koekjes. Terwijl de andere vrouwen de gastvrouw prezen voor de lekkere speciale koekjes die ze had gevonden in Bretagne en die nergens anders te krijgen waren, vroeg ik me af stilletjes af waarom ze die koekjes gewoon niet bakte. Het zou een hele zoektocht besparen. Toen ik dit voorstelde, werd het heel stil in de kamer en wees de gastvrouw me met een kille blik terecht. "Don't be ridiculous" Ik was in mijn onschuld helemaal vergeten dat New Age 50+dames het bakken van koekjes door vrouwen zagen als een van de grote tirannieën van de dwingende patriarchale samenleving en al diens uitlopers. Wijselijk besloot ik op dat moment een van de New Age foldertjes die verspreid op de koffietafel lagen in te kijken en meer te leren over genezende stenen. De avond was best leuk, maar opnieuw word ik geconfronteerd met het gegeven dat ik hier het magnetische noorden ben van het emotioneel kompas van vrouwen boven de vijftig.

Jullie vragen je natuurlijk af of ik blijf deelnemen aan het theekransje. Momenteel denk ik van wel, ik heb toch niets beters te doen. En de gastvrouw zei dat ze nog enkele mannen kende die wel wilden meedoen. En het is leuk om Keltische muziek te zingen. Dus zolang we aan het begin van de avond onze sleutels niet in een bokaal moeten leggen, zie ik geen graten.