Sex in the city

Om het thema van plaatselijke fauna in Santa Barbara niet te verwaarlozen, een nieuw verslag van jullie plaatselijke correspondent, nu over het uitgaansleven in de Amerikaanse Riveira. Om mijn Jet-Lag te verliezen besloot ik gisterenavond een kijkje te nemen in Santa Barbara downtown. Donderdagavond is namelijk de uitgaansavond in SB, in dat opzicht verschilt de VS dus niet van de Europese studententradities. Mijn gids voor de avond was Jennifer, die me al op voorhand had gewaarschuwd dat uitgaan in California heel andere doeleindes heeft dan de gemiddelde Europese student gewend is. Dit resulteerde in een heel ingewikkeld gesprek over de do's and don'ts van Amerikaans uitgaansleven. Laten we beginnen met een paar basisprincipes:
Eerst en vooral: men gaat 's avonds uit om seks te hebben. Dit is een heel belangrijk concept en kan zorgen voor nogal wat misverstanden bij Europeanen. Als iemand in California je namelijk vraagt om samen met hem/haar op cafe te gaan, heeft dit de betekenis van zo snel mogelijk dronken te worden en dan half bewusteloos met elkaar naar bed te gaan. Indien je intenties niet seksueel zijn, vraag je iemand eerder ' to grab a coffee together'. Koffie-bars zijn namelijk tot middernacht open en zijn de enige gelegenheid om vriendschappelijk een collega of vriend/in beter te leren kennen. En dan nog moet je uitkijken dat je gezelschap je galante gedrag niet interpreteert als zijnde ' a coffee, a few drinks and sex'. Het principe om samen met wat vrienden op cafe te gaan en te praten over je dag achter een paar pinten is volledig uit den boze. Alcohol dient slechts om grenzen te overschreiden. Eenmaal je een vriendin hebt, ga je in principe niet meer uit. je gaat wel nog naar restaurants en daarna naar huis om voor tv te hangen.

Nu goed, zoverre de voorbereiding. nu over het echte uitgaan. Wat ik van Jennifer begrijp en ik gisteren met eigen ogen heb gezien, verloopt een avond als volgt. Eerst ga je naar een plaatselijk cafe (tot elven of zo), als je geluk hebt kun je daar al een lazarus iemand aantreffen en moet je niet meer de moeite doen om je zelfaangeleerde danspassen aan de wereld te tonen. De mensen in deze cafes zien er meestal hetzelfde uit als ons, alleen is alles extremer. Lees: ik voel me goed gekleed als ik me vergelijk met het gros van de jongens die hier rondlopen, de meesten laten zich volgens mij nog steeds door hun moeder kleden, en voor de meisjes hier geldt het principe 'less is more'. Europese dames, let op, je gezicht plamuren met allerlei rotzooi is een must. En je gezicht poederen of wenkbrauwen plukken doe je ostentatief in publiek, zodat iedereen ziet hoeveel moeite je in je uiterlijk stopt.

Het cafe waar wij gisteren vertoefden deed heel Europees aan. Ze hadden Chimay en er werd meer wiet gerookt dan in al de cafes die ik ooit in Nederland heb bezocht. The hard policy on drugs heeft hier klaarblijkelijk nog maar weinig vruchten afgeworpen. Dit is vreemd aangezien leeftijd wel voortdurend werd gecontroleerd, op het paranoide af. Ik raakte in gesprek met twee mannen die Ted als naam droegen en ook nog dezelfde kleren aanhadden. Het deed me genoegen om mijn standaard-antwoord op hun vragen te beantwoorden, namelijk: Ted: "what does Belgium has that the US does not have." Me: "Old buildings". Ze waren echter heel vriendelijk en iedereen wil mijn naam juist uitspreken (hetgeen een volledige ommekeer is van de Britse mentaliteit, die het houden op " jurgen" of " Harooon". )

Na elven trek je naar de clubs. De tijd moet je goed in de gaten houden, want om half twee gaat alles hier dicht en stel je voor dat je nog niet dronken ben voor die tijd. De club waar Jennifer me naar toe bracht heette Wildcats. Het deed in het begin heel Brits aan. Eerst kwam je, na aan te schuiven voor de buitenwipper, in een lounge. Even verderop begon de dansvloer met MTV-allures. Er was een go-go danseres, DJ's op een verhoging en een multiTV-scherm waar ze afwisselend MTV-clips en security-footage van de club lieten zien. De MTV mentaliteit is alom aanwezig. Omdat het echter wat kleinschaliger is en een beetje amateuristisch lijkt een club als de Wildcats op een combinatie van de eerste de beste MTV-hiphopclip en de Disco's die je in de doorsnee aflevering van Derrick te zien zou krijgen. De meisjes dansen er wel met de allures van porno-acrices. Liever gezegd, met dient zoveel mogelijk de kont tegen mensen aan te wrijven, met je haren te zwieren of heel dicht tegen een ander meisje aan staan te zweten. Een ventilator in de hoek zorgt niet alleen voor nodige verkoeling, maar ook voor de mogelijkheid cineastische danspassen uit te proberen waar Shakira van zou opkijken. Het grote verschil tussen Europese disco's zijn echter de mannen. Zij bevinden zich allemaal op de dansvloer, en schuifelen wat mee met de muziek. Ik zeg schuifelen, maar eigenlijk moet ik doelgericht schuifelen zeggen. Je kunt het het best vergelijken met het jachtpatroon van Hyena's in de savana. Eerst worden omcirkelende bewegingen gemaakt, met af en toe een uithaal naar de prooi (in het geval van de Santa Barbara man, dansende meisjes). De dapperste van de mannen waagt daarop zijn kans en springt tussen de dansende meisjes. Ogenblikkelijk verandert zijn dansbeweging van schuifelen naar het op en neer bewegen van de heupen. Met wat geluk reageren de meisjes positief door hun achtersten tegen de man aan te wrijfen of zijn handen op bepaalde uitgesproken vrouwelijke plaatsen te leggen. Het kan echter ook zijn dat de vrouwen hem volledig negeren. Dan wordt de man terug opgenomen in de cirkel van mannen en kan een ander zijn geluk proberen. Volgens Jennifer kan men aan het aantal handen die op een avond ongevraagdop borsten en billen worden geplaatst berekenen hoe goed je in de markt ligt.

Deze paringsrituelen hebben niet altijd succes en vaak moet de mannelijke bevolking wachten tot de vrouwen werkelijk dronken zijn om hun kans te wagen. Ik was trouwens verheugd te merken dat sommige verleidingsmethodes niet aan kracht inboeten. Het trakteren van vrouwen op een drankje is nog steeds de ultieme manier om affectie te winnen. Na de transactie van goederen en diensten (drankje in ruil voor naam en gezelschap) verhuist de actie naar de Lounge waar het schuifelen en bevoelen ook plaats vindt, maar dan in minder publieke sfeer. Ondertussen zorgen andere meiden op de dansvloer dat de resterende mannelijke bevolking niet teneergelagen afdruipt. het motto is altijd, hoe langer je wacht hoe meer de kans op succes.

Ik had echter genoeg van de testosteron en het oestrogeen, en na een wandeling langs alle plaatselijke bars en clubs en een half uurtje mensen kijken zijn Jennifer en ik naar huis gegaan. De avond was naar amerikaanse maatstaven een misser van jewelste maar ik was bijzonder blij dat ik deze uitgaansgewoontes en rituelen nooit zal moeten beheersen.